Dünyada beklentime son vermeye yetecek hiçbir şey yoktur. Yaşamdan beklediğimi ve içimde umutsuzca beklenmeye devam edeni tatmin edecek hiçbir şey gelmeyecek başıma. Ve hatta: kafamın içinin yüzdüğüm denizden daha engin olduğunu sezdiğimden, beni mesken edinmiş arzunun her halükarda bana cevap olarak sunulabilecek her şeyden sonsuzca daha büyük olduğunu biliyorum. Ya da nihayet ve bir sırrı ele vermek adına: eminim ki dünya içimde bulunduğunu söylemeye mecbur olduğum sevme ihtiyacını doyurabilecek hiçbir şey barındırmaz...

Kojève'den miras aldığı şaşırtıcı bir dönüşle, devrimin sonunun her zaman için, iktidarını yok ettiği efendiden daha baskıcı bir lider yaratmak olacağını savundu. Ama onun için daha berbat bir şey vardı: Her türlü öznelliğin yok olacağı bir dünya yaratmak için devrim, günün birinde, dine dönüşmüş bir bilimden destek alabilirdi.

Aile üzerine bir düşünceden toplulukların toplumsal ve ruhsal işleyişini yorumlamaya yönelerek, sonunda Sartre'ın varoluşçuluğuna ters bir özgürlük öğretisi geliştirdi. Ona göre cehennem başkaları değildir, çünkü kimliğe ulaşmak yasa tarafından dolayımlanmış bir başkasıyla ilişki kurmayı varsayar daima. Bilinçli bir kararın ürünü olmak şöyle dursun, özgürlük öznenin kölelik imagosuna bağlılığını kırabilecek, bilinçdışından kaynaklanan mantıksal bir buyruğa bağlıdır. Başka türlü söyleyecek olursak; özgür olmak için, bilinçdışının öznelliğe dayattığı belirlenimlerin miktarını bilmek gerekir.

Psikanalitik terapilerde esas niteliğindeki değişmez özellik ise anlam arayışı, dürüstlüğe bağlılık ve her bir hastanın eşsiz öznel deneyimine derin bir saygı tutumudur.

Lacan bir kez daha şunu öne sürer: Aile insan topluluklarının temelinde yer alıyorsa, bunun tek nedeni ailenin dilin egemenliğinde olmasıdır. Ad verme, diyecektir Lacan, bir öznenin kimlik kazanmasını sağlar.

Lacan, bazılarının bugün zannettiği gibi kadının erkeğin aşağısında yer aldığı biyolojik bir cinsiyet farkını temel alan kısıtlı bir aile anlayışının savunucusu değildir. Her öznenin Simgesel Yasa'ya tabi kılındığını savunuyorsa da bu yasa hiçbir zaman jandarma sopası gibi gerici bir fallusa benzememektedir.

1976'da Michel Foucault, Lacan’ın daha o dönemde algıladığı bir şeyi fark etti ve bundan, bana her zaman için epey tutarlı görünen politik bir sonuç çıkardı. Temelinde, diye altını çiziyordu, psikanaliz faşizme teorik ve pratik olarak karşı gelmekle kalmaz -elbette her psikanalist için bu durum geçerli değildir- aynı zamanda eşitsizlik teorilerine bağlı ırkçılıktan uzaklaşarak ve cinselliğe kendine özgü bir yasa vererek, günlük cinselliği kontrol ve yönetme yöntemlerine güvenmemek gibi bir erdeme ulaşmıştır. Özetle Foucault disiplin olarak psikanalizin "politik bir şerefi" olduğunu kabul etmiş, Freud'un buluşuna da kuşku aracılığıyla egemen iktidarın mekanizmalarını teşhir etme özelliğini atfetmiştir.

Freud gibi Lacan da modern antropolojinin tezlerinden destek alarak, aydınlanmış bir muhafazakarlığa özgü değerleri savunuyor, Freudculuğun, ailenin yok olmasına yönelik girişimlere olduğu kadar, otoriteye dayanan bir başkanlık maskaralığına da set çektiğini düşünüyordu.

Lacan'ın 1936 ile 1949 arasında nasıl değiştiğini çok açık görüyoruz. İlk önceleri biyolojik evre kavramından uzaklaşarak imgeselin fenomenolojik bir teorisini ve nesnenin sürrealist bir yorumunu hazırlamıştır. Ama sonradan Descartes akıcılığını gündeme getirerek deliliğin kendine özgü bir mantığı olduğunu ve cogito'nun dışında düşünülemeyeceğini göstermiştir. En son olarak da üçüncü aşamada öyle bir özne teorisi bulmuştur ki Descartes cogito'sunu değil, cogito'dan kaynaklanan ben psikolojisi geleneğini reddetmiştir.

Melanie Klein gibi Lacan da her türlü ben psikolojisinin tersine, Freud'un ikinci yapısal modelini -ben, altben(le ça), üst ben- ciddiye alıyordu. 1923'ten başlayarak iki açıklama mümkündü. Birincisi; beni (moi) altbenin sürekli bir ayrışması sonucu ortaya çıkan bir ürün olarak ele alıp bu benin gerçekliğin temsilcisi olarak hareket ettiği ve dürtüleri içinde tutmakla yükümlü olduğunu savunmaktan ibaretti (bu Amerikan okulunun Ben Psikolojisi'dir); diğeri ise, benin özerkleşmesiyle ilgili her türlü düşünceye sırtını dönerek, bu oluşumu özdeşleşme süreciyle açıklıyordu (bu da Fransız okulu olacaktır).