“You matter to me Lucy Gray.”
He felt so relaxed and free. What if this was his life: rising whenever, catching his food for the day, and hanging out with Lucy Gray by the lake? Who needed wealth and success and power when they had love? Didn’t it conquer all?
Başkent Lucy Gray’i unutacaktı. Mıntıkalar zaten onu tanımıyorlardı. 12. Mıntıka da onu asla kendi insanlarından biri olarak kabul etmemişti. Birkaç yıl içinde, arenada şarkı söyleyen bir kıza dair belli belirsiz bir hatıradan başka bir şey kalmayacaktı geriye. Zamanla bu da unutulacaktı. Ve elveda, Lucy Gray. Seni tanımıyoruz.
Sayfa 627Kitabı okudu
Coriolanus, adjusting a hot pink rosebud in her hair. It matched the one on his lapel, just in case anyone needed a reminder of who Lucy Gray belonged to.
Lucy Gray özlem dolu bir gülümsemeyle başını kaldırıp Coriolanus'a baktı. "Başka şartlarda tanışsak çok daha iyi olurdu."
"Mesela nasıl şartlarda?" Coriolanus bu soruyla tehlikeli sulara girdiğinin farkındaydı ama kendine engel olamamıştı.
"Mesela şovlarımdan birine gelip beni şarkı söylerken dinlemiş olabilirdin. Şovun ardından konuşmak için yanıma gelirdin ve belki birlikte bir kadeh içki içip dans ederdik."
Coriolanus, Lucy Gray'in Pluribus'un kulübünde şarkı söylediğini, kız sahnedeyken gözlerinin kenetlendiğini, tanışmamalarına rağmen aralarında bir bağın kurulduğunu hayal etti. "Sonraki gece gene gelirdim."
Sayfa 126Kitabı okudu