Ve Süleyman billur bir köşk inşa etmek için kolları sıvadı: “Bismillahirrahmanirrahim.
“Bakalım Kraliçe tahtını tanıyabilecek mi?”
Saray nakkaşları koşup geldiler. Belkıs’ın o çok itinayla işlettiği
tahtın ilah sembolleri söküp yerine tek mabud olan Allah’ın adını
yazdılar. Tahtın altın kaplamalarını gümüş, gümüş kaplamalarını da
altınla değiştiler. Kırmızı cevherleri yeşil, yeşil cevherleri kırmızı yakutlarla işlediler. Her bir taşın üstüne Bismillah kelamı yazıldı. Bu
ahlaki bir öğüttü. Bu eylemiyle Kral, “Ey güneşe secde eden Melike!
Kendini ziyan etme! Tahtlar ve bahtlar seni terk etmeden önce seni
var edene dön!” mesajını veriyordu. “Güneşe değil Allah’a ibadet
edin!” anlamında bir mesajdı bu.
“Ey süslü ağaç!” dedi. “Aldatıcı caziben ve çekici nakışlarınla ancak ahmakları aldatabilirsin!
“Rabbim!” dedi sırılsıklam yüzüyle. “Bu ikramın karşısında şükür mü edeceğim, yoksa nankörlük mü? Beni sınıyorsun. Havl ve
kuvvetinle anladım ki nimete şükreden kendisi için şükreder; nankörlük eden ise ancak kendine zarar verir. Şüphesiz ki Sen sonsuz
kerem sahibisin.”
Şükrünü eda ettikten sonra doğruldu. Tahtı inceledi. Kraliçenin
tahtı son derece gösterişliydi.
Sultan Süleyman gözyaşlarını tutamadı ve secdeye kapandı. “Elhamdülillah haza min fazlı Rabbî! Elhamdülillah haza min fazlı Rabbî! Bu ancak Rabbimin fazlı ve ikramıdır!” dedi ve Rabbine saatlerce şükretti.
Âdem’in ilk sözüydü bu kelam. Ve Süleyman nebinin de dilinin
virdiydi. Taht-ı Belkıs, Yemen’de kat kat kapılar gerisinde kilitliyken, Şam şehrinin saraylarında aynıyla hazır ve nazır olmuştu. Garip bir hal daha vardı ki o da tahtın etrafındaki adamların da sesleri
ve görüntülerinin an itibarıyla oraya ulaşmış olmasıydı. Oradakiler
şaşkındı. Ne diyeceklerini bilemezken Sultan Süleyman secdeden
doğruldu.
Sayfa 251Kitabı okudu
“Ya Hay! Ya Kayyum! Ya Zelcelali ve-l ikram!”
Tarefet-ül ayn! Ani bir şimşek, tuhaf bir şavklanmayla birlikte
zamanın süratinin en hassas diliminde taht yanı başındaydı Süleyman’ın.