Bırakın Tanrı aşkına roman kahramanları olmayı, ya da tiyatro.
Bir gün Hamlet'siniz, bir gün Ophelia.
Bir gün Raskolnikov'sunuz, bir gün Esmaralda.
Don Kişot? Belki baştan beri ve hala. O yüzden ya zaten hep roman kahramanlarısınız.
Neden ama? Romanın karakteristiğidir doğru; biz de biliyoruz romanın dünyasında şık duranın gerçek hayatta dayanılmaz olduğunu. Ya da tersinden okuyalım cümleyi: "Ne kadar trajik olursa olsun, romanda anlatılanların insanda aynını yaşama arzusu uyandırdığını."
Gerçek hayatta tahammülü imkansız olan, romanda pekala dayanılır duruyor. Gerçek hayatta dayanamayan, bir roman kahramanına dönüştürünce kendisini, pek hoş dayanıyor.
Bunun için sürekli roman kahramanları oluyorsunuz. Böylesine kendiniz olmaktan kaçıyorsunuz. (Mor Mürekkep .Nazan BEKİROĞLU )
"Yel değirmeniyle mücadele eden Don Kişot'un hikayesini bilir misin?"
"Bilirim tabii.Neden?"
"Don Kişot onları dev sanırken yoldaşı yalnızca yel değirmeni olduğunu görebilmişti."
"Bu şimdi sizin Sancho Panza olduğunuz anlamına mı geliyor?"
"Bir bakıma evet.Çünkü neyin gerçek olup neyin olmadığını fark edebilmesine destek vermek için insanın yanında birinin olması bazen önemlidir."
Wulf Dorn - Hain Yüreğim