"Burası içinden geçmek zorunda olduğumuz kirli bir dünya sevgilim."
Burjuva tiyatrosunun yoz geleneklerinden sıyrılarak yaşamı gerçekçi yönleriyle kavrayan, yüzeysel gerçekliğin gölgelediği iç yaşantıyı, görünüş ile gerçeklik arasındaki diyalektik ilişkiyi sahneye taşıyan, yapıtlarında yaşadıkları dönemin toplumsal, siyasal ve etiksel anlamda hemen hemen bütün sorunlarını, çarpıklıklarını birer dünya düzelticisi kimliğiyle ve öfkeli bir dille anlatan bu yazarlara Royal Court Tiyatrosu ev sahipliği yapar.
Sayfa 2 - PdfKitabı okudu
"Burası içinden geçmek zorunda olduğumuz kirli bir dünya sevgilim."
Burası içinden geçmek
zorunda olduğumuz
kirli bir dünya sevgilim
Hepimizin hastalıkları var
Bizi tam olarak teslim almış
iyileştirilemez hastalıklar
En iyisi okuma
Yaşamımız boyunca hep aradık
şimdi aradıklarımızı
bulamıyoruz
Çokça taviz
Çokça dostluk
çokça dayanışma gereksinimi
Bir keresinde Montaigne'e güvendim
çokça
sonra Pascal'a
çokça
sonra Voltaire'e
sonra Schopenhauer'e
bu felsefi duvar kancasına
gevşeyene kadar asılıyoruz
ve yaşam boyunca
zorlayarak ona asıldığımızdan
her şeyi yıkıyoruz
“Nesnelerin tutsağı olduk.”
Nefes alamıyoruz boğuluyoruz
Her şeyin nasıl da çürüdüğünü izlemek zorunda kalıyoruz.
Gazeteler aynaları yüzümüze tutarlar
bu yüzden gazetelerden nefret ederiz
Biz bu adamlara
bizi bozsunlar ve mahvetsinler
bizi çıldırtsınlar ve delirtsinler
diye para ödüyoruz
duyuyor musun
Fakat biz kimseyi
bizde kalsın diye zorlamıyoruz
İnsanlar bize bağlanıyorlar
onlar bize bağlanıyorlar
ve bu yüzden onlara
eziyet çektiriyoruz
sonra da bizi mahvetmeye
çalışıyorlar
biz onların kurbanlarıyız
Bir tuzak kuruyoruz
ve kurbanımızı içine çekiyoruz
ve bu olayı eğlence olarak değerlendiriyoruz
Fakat bizim zarar görmediğimizi
kim söyleyebilir
Kafamızda bir şeyler olduğunda
ne giyindiğimiz aslında
tamamen önemsizdir.
Burası içinden geçmek
zorunda olduğumuz
kirli bir dünya sevdiğim
Birlikte olmak
karşılıklı güven işidir
Yaşamımız boyunca hep aradık
şimdi aradıklarımızı
bulamıyoruz
Çokça taviz
Çokça dostluk
çokça dayanışma gereksinimi
Bir keresinde Montaigne'e güvendim
çokça
sonra Pascal'a
sonra Voltaire'e
sonra Schopenhauer'e
bu felsefi duvar kancasına
gevşeyene kadar asılıyoruz
ve yaşam boyunca
zorlayarak ona asıldığımızdan
her şeyi yıkıyoruz