Emma kâh mistik, kâh neşeli, kâh geveze, kâh sessiz, kâh öfkeli, kâh uyuşuk, keyif hallerinin çeşitliliği ile onda bin bir arzu uyandırıyor, sevkıtabiiler ve hatıralar canlandırıyordu. Bütün romanların seven kadını, bütün dramların kahramanı, bütün şiir kitaplarının belirsiz sevgilisi o idi.
“Léon, kadın zarafetinin o anlatılmaz nefasetini ilk kez tadıyordu. Böyle bir konuşma inceliğine, böyle bir giyinip kuşanma hayasına, bu mahmur kumru hallerine hiç rastlamamıştı.”
Denizi ancak fırtınaları yüzünden,yeşilliği de yıkıntılar arasına serpiştirilmiş olursa seviyordu.
Çünkü zevkler, okul bahçesindeki öğrenciler gibi, kalbinin üzerinde o kadar tepinmişler, onu o kadar çiğnemişlerdi ki artık yüreğinde hiçbir yeşillik bitmiyordu.
Neden seni tanıdım? Niçin bu kadar güzeldin? Suç benim mi?
Ey Tanrım! Hayır, hayır, yazgıdan başka suçlu yok!
Ben ki hayalini muska gibi taşıyorum.
Güven, bulunduğu çevreye göre değişir.
Tanrıça, bir parça size benziyordu.
Siz ozamanlar benim yaşantımı büyüleyen ne olduğunu anlayamadığım bir güçtünüz.