Ama geç. Çok geç. Ve en korkuncu bütün bunların birer umutsuzluk işareti olması. Kendisini asıl çökertenin bu olduğunu duyumsuyor. Çünkü artık elinden hiçbir şey gelmediğini, tövbe etmeye bile geç kaldığını anlıyor. Çünkü bazı tövbelerin ancak bazı amellerle yapılabileceğini biliyor. Kendisiyse titreyen dizleriyle bu amelleri yerime getirebilmekten uzak düşmüştür. Hareket eden bir ölüden başka bir şey değildir. Bağışlanmayı dilemek için elinde hiçbir neden yoktur. Yanlış verilmiş bir savaş bağışlanmak için bir neden olabilir mi? Aldatılmış olmanın özrüne sığınmak, bu da bir miskinkil değil mi?
Bence bir insanı tanımanın bir tek yolu vardır, onu bitmiş kabul etmek. Onu artık yaşamıyor saymak, insan ancak böyle bakınca onu olduğu gibi, tamamlanmış olarak görebilir.
Sayfa 103Kitabı okuyor
Bizim için her şey çabuk trajikleşiyor. İğreti şeylere tutunuyoruz. Üstelik tutunduğumuz her şey bir an sonra elimizin altından kaymaya başlıyor. Daha ısınmamıştık bile, daha alışmamıştık bile ona. Böyleyken kayıp gidiyor. Tutunduğumuz şeyin iğretiliğinden çok, kendimize ait bir özellikten geliyor bu.
Sayfa 96Kitabı okuyor
Aydınlığı değil de, karanlığı haber veren tuhaf bir ışık bu. Işık vermiyor da, rastladığı yere biraz karanlık bulaştırıyor gibi.
Sayfa 80Kitabı okuyor