Hemen her evde bir uyumayan var. Uyuyamayanlar... Ezilmişliğin hırsla dönüp inançla olgunlaştığı bir kaderde, susuk insanlar... Bu susuş onların en acı haykırışlarıdır.
Kimi umutlarım kırık, boyun büken menekşeler narinliğinde...
Çaylar dertlere demli, acılar yudum yudum, sigaralar üç çekim, yürekler sızıya durmuştu.
Kader... Bir kader ki hayli ağır...
Bir romandır her birimizin hayatı... Hikâyelerimiz ise içlerinden birer kesit; unutulamayan, dilden dile telden tele, kalemden kâğıda işlenen...
Anlatılır durulur; acı tatlı hatıramızdır onlar...
Her biri, birer türküdür çalınıp söylenen; aylar, yıllar, yüzyıllar...
Kimi neşelerimizi sevinçlerimizi, kimi de acılarımızı kederlerimizi söylerler...
...birer tablodur ömürlerimiz... Hayatlarımız ise büyük resmin içlerinden birer küçük kare...
Acıdırlar, öyle sızlar dururlar... Küllenmiş sanılsalar da korlar, yüreklerin tâ ortalarındadırlar.
Neşedirler, öyle söylenip gülünürler. Dönülüp azık edilirler hep; acıya çalanda tebessümler...
Şöyledirler böyledirler ama birer ömürdürler...
Benimdirler, senindirler bu hikâyeler...