Acı bir hatıra. Yer ismi vermeyelim. Kiraz yemek için dağın eteğindeki bir bahçeye gittik. Sabah sekiz civarı. Elli metre ötemizde bir karaca gördük. Durmuş, bizi seyrediyordu. On dakika kadar sürdü bu. Arkadaşlardan biri fotoğrafını çekti, sosyal medya hesabından paylaştı. Yorumlardan biri: “Şimdi bölgedeki bütün avcılar karacayı öldürmek için oraya gelir. Lütfen bu paylaşımı siliniz.” Bir fotoğrafın böyle bir kötülüğe kapı açacağı hiçbirimizin aklına gelmemişti. Maalesef haklı. Hemen silindi.
Meyve dolu bahçeye girdiğimde renkler, kokular, tatlar ve türlü türlü lezzet cümbüşü görürdüm. Kiraz kırmızısı, şeftali kokusu, kayısı tadı duyularımı ve duygularımı oyalardı. İrade sahibi olmadan irade göstermelerini hayretle karşılardım. Lezzetlerini tattığımda düşünce yağmuruna tutulurdum. Kokuyla etkileşime giren duyu organlarım olduğu halde,