youtu.be/Paz0B0bP7Eg?si=...
Gökyüzü, hüzün dolu bir ressamın paletindeki en koyu mavilerle boyanmıştı.
Bulutlar, yüreğimin derinliklerine ince bir sızı bırakırken, rüzgar sessizce fısıldıyordu kulağıma.
Her bir esinti, geçmişin yükünü taşıyan bir hikaye gibi içimi titreten çırpınışlarla doluydu.
Gözlerim, dünyanın kırık
Araladığım gökyüzünde yüreğim nevbahar
Naif bir kanadın çırpınışında umutlar
Tahtımın köşesi kırık
Şansımın yelesi rüzgarsız
Mana denizimde bir garip muamma
Yaşayamamamın yaşattığı azap ilklerimde
Bir sancı yetimi hallerim
Savrulan her bir sayfada benliğim...
11/5/2024
Pınar PEKĞÖZ
Affetmek
Haklı ya da haksız yok ortada ...
ortada kalanlar iki kırık kalp ,yıkılmış umutlar ve sitemli bakışlar ...
ortada kalanlar birbirinin İmtihanı olmuş İki insan ,iki yıkık gönül
iki hüzünlü, hatıra dolu bakış...
AFFETMEK
8 harf, 3 hece ,tek kelime, dile kolay söylemesi .
Gel de bu kelimenin ağırlığını göklerde uçarken bir anda yere çakılıp
29.04.2024
Derin bir sessizlik kapladı odamı. Gözlerim yorgun, yüreğim ağır bir yük taşıyor gibi hissediyordu. Gece, yıldızlarla süslenmişti, ancak içimdeki fırtına tüm güzellikleri gölgelemişti. O an, pişmanlıkla yoğrulmuş bir yaşamın içine düşmüştüm.
Hayatımın peşinden koştuğum, gözlerimle gördüğüm, kalbimle hissettiğim her şey, bir zamanlar sevgiyle dolu olduğu düşündüğüm yollarda yitip gitmişti. Yanımda, sessizlik ve karanlıkla baş başa kalmıştım. Her adımda, yaşamın acımasız gerçekleriyle yüzleşiyordum.
O an fark ettim ki, kaybettiklerim sadece dış dünya ile sınırlı değildi. Kendimle, içimdeki karanlıkla savaşırken, sevdiklerime de zarar vermiştim. Onları anlamamış, değer vermemiş, kırılmalarına neden olmuştum. Şimdi, yalnızlığın sessizliği içinde, yaptıklarımın ağırlığını taşıyordum.
Pişmanlık, acıyı tarif etmekte zorlanıyordu. Yapılan hatalar geri alınamazdı, söylenmemiş sözler geri getirilemezdi. Gözlerimi kapadığımda, geçmişteki anılar canlanıyordu; kırık dökük ilişkiler, ihmal edilmiş fırsatlar ve yitirilmiş umutlar... Her biri, içimi kemiren birer çığlık gibi yankılanıyordu.
Artık geçmişte yaşananları değiştirmek mümkün olmasa da, geleceğe dair bir umut yeşertmek gerekiyordu. Pişmanlığın ağırlığını taşıyarak değil, dersler çıkararak ilerlemek... Belki de bu, içimdeki fırtınayı hafifletecek tek yoldu. İnsanın karanlıkla savaşında, umut her zaman bir ışık olabilirdi.
İnsan Olmanın Hüznü
Kusurlarla örülü dünyada,
Biz insanlar, acımasız gerçekle yüzleşmeliyiz,
Her zaman mükemmel olmak zorunda değiliz.
Hatalarımızla boğuşurken,
Kalplerimiz kırık, umutlarımız solgun,
Affetmek zor gelir bazen,
Sevgiyle sarılamaz, umudu kaybederiz.
Gülümsemek zor gelir içten içe acıyı hissederken,
Kırık kalpleri onarmak imkansız gelir,
Yeni başlangıçlar, yeni umutlar uzağımızda,
Çünkü her zaman mükemmel olmak değil, insan olmak zorundayız.
Yaşamın içinde umutsuzca kaybolurken,
Kendimize ve başkalarına yabancılaşırız,
Kusurlarımızla yüzleşmek acı verir,
Çünkü her zaman iyi insan olmak zorunda değiliz, ama acı çekeriz.
Sevgiye açız, anlayışa muhtaç,
Umutsuzca bekleriz bir elini tutacak,
Çünkü insanız biz, kusurlarımızla yıkıkız,
Her zaman mükemmel olmak değil, insan olmak hüzün verir.
bir elimizde umutlar diğerinde bantlar kırık umutları tamir etmeye çalışıyorduk...