Umudun üşüyor ellerimde...Ve düşüyor gözlerimden bir bir hatıraların...Kırık kalbimin orta yerinde dünden kalma bir yangın...İçimden bir çığlık kopuyor,sana sitem dolu yalvarışlarımla birlikte...Korkuyorum yar...Senden gitgide uzaklaşıyorum...Korkuyorum yar...Sensizliğe günden güne alışıyor,sonunu kestiremediğim bir kıyamete
Bir Kaza Hatırası
Saat; etrafın karanlık sislerle kapladığı zamanı, onca çabaya karşılık parçalayamayan fakat ancak pek ufak bir delik açabilen şu üç lambayla beraber beş geçiyor.Aracın içindeyim.Genzi yakan bir egzoz kokusu var havada. Asfalttaysa direncin en büyük simgesi çizgiler... Hızla ve bazen de aralarda kesilerek ilerliyorlar uzamda. Dünya insan nefesinden
Gerçek neydi?
Yüzde ki çizgiler mi?
Ağaran saçlar mı?
Yoksa kırık kalpler mi?
Kırık Bir Yolcunun Portresi. (Yazar: Deniz Şimşek)
Bir zamanlar parlayan gözleri ve gülümseyen yüzüyle tanıdığımız o insan, hayatın acı gerçekleriyle kırılmış bir halde karşımızdaydı. İçsel fırtınaların izleri, yüzüne düşen gölgeyi artırmış, neşeli kahkahalar yerini derin bir sessizliğe bırakmıştı. Zamanla sararmış sayfalar gibi, hayatın yıpratıcı rüzgarları onun kalbinde izler bırakmıştı.
Gözlerindeki parıltı, kaybolmuş umutlarla yer değiştirmişti. Her gülüşünde saklıydı bir zamanlar yaşadığı sevinç, ancak şimdi yüzündeki çizgiler, hayatın ona öğrettiği acıları anlatıyordu. O kırılmış insan, geçmişin yükünü sırtında taşıyarak ilerliyor, her adımında hüzünle dans ediyordu. Belki de içsel bir çıkış arayışıyla, kırık parçalarını yeniden bir araya getirmeye çalışıyordu.
DÜŞSEK DE
nasıl başlanır bir sabaha
nereye sığar bunca yeşil
buruk bir cam kesiyor sanki durmadan
yendik kulaklarımızı hınç dolu içimiz özümüzden geliyor
ama
bir türlü güveniyoruz çocuklara
kucak kucağa çizgiler bırakıp gitti gücümüz
anladık güvenmek bir türlü ötesi bizden değil
kabardı yüreğimiz başkaldıra kaldıra masallara
ama her sabah böyle
yine yüzümüz
Yırt derimi
Depresyonumu öldürebilir miyim?
Hatta sıvılaşan düşüncelerimi
Her neremdeyse yerleri
Ölmeli istiyorum canıma erişen kiri
Salemin çöküş dönemi;
Geleceğe dair bütün umutları kırılır
Tırnak ve dudak içlerini yemeye başlar
İnsanlara karşı fazla acımasız olur
Kendini hep yetersiz hisseder
Küfür ağzından düşmez
Sürekli uyur
Yemek yemeğe üşenir
Kitap okuyamaz
Depresif şarkılar dinler
Sürekli öfkeli olur
Kırık cam parçası görürse avuç içlerine çizgiler çizer
Kahveyi abartır..
Kırık çizgiler, İkinci Yeni şairlerinin sevdikleri ve anlamaya çalıştıkları Klee ve Kandisky gibi ressamları da hatırlatır.
Kalbi kırık düşlerimin, yüzümde makyaj altına saklanmış acı çizgiler. Yanında sahte bir gülümseme. Değil midir ki başı sonu yalnızlık adı, büyük kalabalıklar için de. Bir de yüreğime yük olmuş özlemler. Bir sigara içimin de içtiğim kahveye, dinlediğim müziğe sığdırıp gizlediğim göz yaşım. Nedenini bilmediğim kaçışlara gizliyorum yorgunluğumu, biraz daha yalnızlık biraz daha yalnızlık! Belki iyi gelecek umuduyla oyalıyorum yüreğimi. Nereye kadar, ne kadar? Bilmiyorum. Tıkanıyor boğazımda bütün bensizlik. Ben, beni arıyorum ben için de.
~oya erzurumlu~