Bir kitap okudu
128 syf.
10/10 puan verdi
·
Beğendi
·
262 günde okudu
Gün yavaş yavaş bırakıyor yerini geceye
Hava gri, alabildiğine soğuk bu gün
Yüzümde yarım, alaylı bir gülümseme
Soğuktan kurumuş ellerime bakıyorum
Yaşlanmış biraz sanki,
İçimi içime çekiyorum derin derin
Ne kadar hızlı geçiyor yıllar,
Ömürüm ne çabuk tükeniyorsun.
Kıymetli yıllarım ne çabuk geçtin
Ben daha yaşadığımı anlamadan.
Ben daha kendimi
Okur Takip Önerileri
Başına ne gelirse gelsin, başlarına aynı şey gelince üzülen, şaşkına dönen, ağlayıp sızlayan insanları getir gözünün önüne. Şimdi nerede bu insanlar? Hiç bir yerde. Öyleyse? Sen de onlar gibi mi yapmak istersin? Neden o insanları kışkırtan, etkisi altına alan ve onlara boyun eğdiren bu geçici duygulardan nasıl faydalanacağına odaklanmıyorsun?
~Marcus Aurelius/Düşünceler~
Kendini bulmak bir yolculuktur
Ne demek kendini bulmak?
Kendimi biliyorum, kendimi tanıyorum ya da kendimi buldum dediğiniz de gerçekten sonuca ulaşmış oluyor musunuz?
Nasıl başlıyor bu yolculuk?
Bana göre doğduğumuz andan itibaren başlıyor. Başımıza gelen her şey kendimizi bulma yolcuğunun bir adımı aslında ve muazzam bir yolculuk. Önemli olan bunu farkederek adım atmak.
Bir kitabı okumayı düşünüyor
Adam daha fazla dayanamadı ve sapladı zamanın tam orta yerine keskin bıçağı. Anlaşılmaktı tek istediği ne kadar zor olabilirdi ki anlaşılmak? . Anladığı kadar anlaşılmak, sevdiği kadar sevilmek istedi sadece. Öyle güzel seviyordu ki herkesi ince ve naifti dilinden dökülen her cümle. Etrafındaki insanlar için kendisini feda etmekten unutmuştu kendisini. Aynaya bakmıyordu mesela, hatta evindeki bütün aynaları da kaldırmıştı. Zamanı ona hatırlatan bütün saatleri kaldırdığı gibi. İçi yanıyordu adamın. Dile getirmek istediği her şeyi susturmuştu artık. Kapatmıştı kendini küçücük eşyasız odasına. Yorgundu yüreği adamın. Korkuyordu yeniden aynı şeyleri yaşamaktan, öylesine yaşıyor gibiydi hayatını. Umutlarını gönlünün kıyısında tüketmiş, kendi yalanını yaşıyordu artık. Herkesten olmasa da kendinden gitmişti adam. Öylesine kırgın, öylesine küsmüş, vazgeçmişti kendinden, kendinden olan her şeyden. Var için de yoktu artık. Sessiz çığlıklarını bir gün duyan olur muydu ki? Bir gülümsemesine ömrünü verecek çıkarmıydı karşısına? Kim bilir belki bir gün kapattığı gönlünü açtığında görecekti ona elini uzatanı. O zaman yaraları sarılacaktı. Sen, ben değil biz olmak sarıp sarmalayacaktı onu. Güzel sevilmenin keyfi ile tamamlayacaktı ömrünü. İşte asıl o zaman durduracaktı zamanı o zaman ölümsüzleşecekti gönlünü açtığı sevda.....
~oya erzurumlu~