Güzel günlerin uzaklaşıp gittiğini gördüm.
Sayfa 11 - Yapı Kredi YayınlarıKitabı okuyor
Umutsuzluk gemisi yoksulluk kıyısına demir attı,
Daha uysal ol öyleyse, sevgini daha çok göster
Acılarımı hafiflet benim
Çelik’ten bir kalbim yok benim !
Senin daha önce ağladığına tanık olmuştum ama kanlı gözyaşı döktüğünü hiç görmemiştim…
Ve eğer, aradan bir süre geçip de ilerlemiş uluslara yakalayamazsak, bunlar bize insan gözüyle bile bakmayacaklardır artık!
Her şeyin boş ve yüzeysel olduğu bir ülkede, defterler ve mürekkep okkaları arasında geçirdiğim bunca yılı düşündükçe üzülüyorum!
Butros aslında tükenmişti, iğrenmişti; soluk almak zorundaydı, başka şeylerle ugrasmaya gerek duyuyordu. Bekarlık güdüleri ağır basmıştı…
1921 yılının aralığında doğuracaktı ve dedem daha o zamandan, çocuğuna koyacağı adı seçmişti: “Kamal” olacaktı, Atatürk’ün onuruna.
Atalar ölüyor ve onlar uzaklarda ölünce, çolukları çocukları da ölüyor. Yaşam, yaşamı doğurur, öyle mi? Hayır, ölüm ölümü doğurur-benim için, bizim için başlangıçların sessiz tarihi hep böyle olageldi.
Biz yine de onu terkettik, onu ve çocuklarını. Ben bugün o seksenli çocuğun karşısında utanç ve suçluluk duydum, onun çok sonra dünyaya gelmiş bir yakını olduğum halde…