Doldur ey saki, bu cem bezminde bir gün mey biter
Boş kalır fani kadehler, tel susar, hey hey biter
Dem geçer, devran döner, hicran biter, her şey biter
Boş kalır fani kadehler, tel susar, hey hey biter.
Bazen insanlar "bir finduğun içini" yalnız başlarına yiyemeyecek kadar mı salaklaşıyor, bu denli mi duygu yüklü oluyorlardı? Duygusallığın doruk noktasına yuva kuranlara âşık mı deniyordu? Yoksa aşk, salakların içine düştükleri bir tuzak, kendi başlarına ördükleri bir koza mıydı? Neyse ne! Yuvarlatılarak sokağa atılmış bir kağıt parçasına patlattığı voleyle, deminden beri kafasını kurcalayan ve kağıt top kılığına bürünmüş aşk havalandı, kendi etrafında döne döne süzüldükten sonra kolu kanadı kırılıp mecburi inişe geçti, yuvarlana yuvarlana, kaldırım kenarındaki sabunlu su birikintisinde meçhule doğru yelken açtı.
Çe ! Çe ! Kurag eger, eş mın irtes!
Yok ! Yok ! Sıpa geldin , eşek gideceksin !
Dicle içinde kaya
Egildım baktım aya
Cahal ömrım çürıdi
Günleri saya saya
Diyarbakır'ın o cehennemi sıcağında bizler yaz boyunca damlarda, tahta tahtlarda yatardık. Neden mi? Öncelikle kerpiç duvarlarımızda yuvalanmış, soktuğu zaman öldürebilen yedi boğumlu akreplerin gece bizlerle koyun koyuna yatmasını engellemek için. Sonra da sıcak yaz gecesinde açık havada yatarken, gökyüzünün o esrarengiz yıldız yumağının altında uykuya hayallerle dalmak için...
Babam yemiyor içmiyor, ne ediyor ediyor, beni kış yaz demeden bir öğretmenin elinden alıyor, diğerine postalıyordu. O bir kez kafasına koymuş, gâvur inadıyla beni okutup postumdan büyük adam yapmaya karar vermişti!
Oturduğum yerde terleyip , sıkıntıdan patlayarak çile cektigime göre, bir günahkar mıydım yoksa ?
İki dağın arasında kalmişam
Bülbül kimi daldan dala konmişam
Ne gün gördım ne de murad almişam
Yazığ bahan , cahal ömrım çürıttım.
...zira bildiğiniz gibi duygu ve düşüncelerinizi kısa ve öz ifade edebilmek için uzun zamana ihtiyaç vardır