Unutmayın, ayrılanı ayı, bölüneni börü yer.
"Allah'ım, verdiğin nurla dünyayı aydınlatan evlad-ı fatihandan yardımını esirgeme." diye dua etti müftü.
Atalarımız
Toprağa bereket, insanlara adalet getirdiler. Işık ve kuvvet getirdiler. Kara toprak yeşillendi, buğday verdi. Yabani ağaçlar aşılandı, meyve verdi. Arılar kovanlara sokuldu, bayraklar yücelere dikildi. Itri'nin tekbiri yankılandı kubbelerde.
Seçiniz: ardınız ateş, önünüz derya.
Göçte küçükler ağlamaz, dedi Şevki Baba. Sonra ötekilerin duymayacağı bir sesle kendi kendine mırıldandı: "..büyükler ağlar."
undefined
Olanı olduğu gibi söylemek en iyisidir, bu benim görevim, dedi ulak.
Hacı Ömer, arabasının üzerine çıkarak duygulu bir sesle ezan okumaya başladı. Hem uyaran hem sakinleştiren bir etkisi oldu bu ezanın. Yola çıktıkları günden beri duydukları ilk ezandı bu. Topluca namaz kıldılar. Yalnız yatsı namazı değildi bu. Bir şükür namazıydı, bir kendine gelme, bir niyaz, bir sığınış namazıydı. Ölenler için de kalanlar için de huzur dileğiydi.
Aile reisi olarak, savaşarak ve aşık olarak başlamıştı delikanlılık çağı. Bir türkü söylemek geldi içinden ama zamanı değildi. Ata binip dolu dizgin tepelere sürmek arzuladı ama yeri değildi.