Bazı büyükler dediler ki:
Yûsuf, yeryüzünde halîfe ve melik olduğu zaman hükmü altındakilere ve zindandakilere merhamet etme si için hem kölelikle, hem zindana atılmakla mübtelâ kı lindi. En yakınlarının cefâ ve hasetleriyle de mübtelâ kı lındı ki uzak yakın kimden gelirse gelsin her türlü belâ ya tahammül edebilsin. Bir de kimsesiz bırakılmakla mübtelâ kılındı, kimsesizlere merhamet etsin diye.
Bir kalb, velev ki enbiyânın kalblerinin kemâlinde bile olsa, Allah teâlâ onu siyanet etmedikten sonra dünyanin tuzaklarından ve beşeriyet iktizâsı olan şeylere meyillerden, nefsin fısıltılarından ve şeytanın vesveselerinden emin olamaz, mâsun kalamaz. Yukarıda geçer:
"And olsun kadın ona niyetini kurmuştu. O da ona niyeti kurmuştu: Eğer Rabbinin burhånını görmese idi..." mealindeki âyet-i kerîme, izah olunduğu vechile buna işâret etmektedir."
“Bir insan Allah için az yerse; kalbi nur ile dolar.”
Müsned, Hadis No: 1138
Cebrail kuyuda Yusuf'a şu duayı öğretti:
"Ey her türlü sıkıntıyı kaldıran, Ey her duaya icabet eden, Ey her türlü kırıkları saran, Ey her türlü zorluğu kolaylaştıran, her kimsesizin sahibi, her yalnızın munisi olan Allahım!
Ey Kendinden başka ilah olmayan Rabbım!
Seni tenzih ederim!. İçinde bulunduğum sıkıntıdan bir ferahlık, beladan bir kurtuluş kapısı açmanı Senden dilerim!
İlahi muhabbetini kalbime öyle yerleştir ki ondan sonra hiçbir tasam kalmasın. Senden gayrısının yâdı kalmasın ve Ey Rabbım beni muhafaza et.
Ya Erhame'r Rahimin! ♡
"Zikrullah kalbi diri tutar ve yumuşatır. Kalb zikirden hâlî kalınca nefsin harâreti altında kalır, şehvet ateşleriyle kurur, katılaşır, âzâyı ibâdet edemez hâle getirir, kaskatı yapar. Eğer bu halinde devam ederse kuru bir ağaç gibi, taş gibi kesilip ateşte yanmaktan başka bir işe yaramaz. Bu duruma düşmekten Allah'a sığınırız.
İşte yukarıda saydığımız havâss-i hamse-i zâhire (beş dış duyu) ve kuvây-ı sitte-i bâtine (altı iç meleke) Allah'ın emriyle hakka sevk edilemezse bunlar kalbi öldürürler. Kalb ölünce hevâ ve heves insanı perîşan eder.