Ben kendi içimde bu kadar derinlere inmekten biraz yoruldum galiba, çünkü çok istesem de yaşananların hiçbirini değiştiremem. Yani mahvoldum. Tekrar tekrar düşünmek bir işe yaramıyor.
Sayfa 129 - Yabancı YayınlarıKitabı okudu
Üzerinden yıllar geçse de affedilemeyecek şeyler var..
Sayfa 71 - Yabancı YayınlarıKitabı okudu
Bazen bir yiyeceğe takılıyorum ve bıkana kadar hep ondan yiyorum.
Yetişkin bir kadınım; her gün kederle uyanıyorum.
Bütün taşların yerine oturması için, dünyada iki tip insan vardır: iyiler ve kötüler. Yani farklı bir şekilde anlatmam gerekirse, orta yol yoktur. İyi insanlar iyi şeyler düşünürler, kötü insanlarsa iyi şeyler düşünemezler. Her konuyu basitleştirmeye çalışan aklıma göre, insanlar ya iyi ya da kötüdür; kendimizi ya mutlu ya da mutsuz hissederiz. Böylece şüpheye yer kalmaz, şüphe insana korku verir çünkü. Bu yaklaşım aslında büyük bir hata çünkü hayatta hiçbir taş yerine oturmuyor, her şey yalan. Somut ve göründüğü gibi olan hiçbir şey yok. Biz insanlar karmaşık yapıdayız.
Pek ortak noktası olmayan iki insanı acı birleştirebiliyor, bu acı aynı insan nedeniyle yaşanıyorsa daha da yakınlaşıyor insanlar.
Anne, oyun konsolu istiyorum ben!
Oğlum, tek bir meteliğim bile yok!
Metelik ne demek anne?
Anneler yardım etmek için anne değil midir?"
Büyüyorum. Annenin senin yardımına ihtiyacı olduğunu anladığın an fark ediyorsun büyüdüğünü. O gün hayatın değişiveriyor ve geri dönüş olmuyor. Anneler kırılgan olamaz, korunmaya ihtiyaç duymaz. Sorunları çözmek için neyin ne zaman yapılması gerektiğini hep bilir onlar. Anneler kadın değildir, anneler annedir. Bir gün her şey değişene ve sen yardım etmesi gereken kişi haline gelene kadar böyle sürer bu. İşte o gün büyük olma sırası sana gelir.
Siz psikologlar hepiniz aynısınız
“Bitirmemiz gerekiyor. Vakit doldu.”
“Tam konuşmaya başlıyorum, vakit doluyor.”
“Öyle oluyor..”