Yan, ey eşiğim, ey der ü divârım, yan!
Çıktık yola... ey şüphem, ey inkârım yan!
Leylâ da, Zelıhâ da cezâ oldu sana..
Kaldın çölün insafına, yan bağrım, yan!
Sayfa 44Kitabı okudu
Sen, dehri gezip şûhların şûhunu bul!
Sen, ruhunu kaybeden çocuk., ruhunu bul!
Lâkin, dilerim, sen de bu gül devrinde
Güller arıyorken dil-i mecrûhunu bul!
Sonsuz gece başlayınca, bitmez, çocuğum..
Kurşunlu bulutlar yığılır üstümüze.
Günler yüzünün seyrine yetmez, çocuğum.
Sayfa 24Kitabı okudu
Artık ne sızın kaldı, ne bir gam gelecek;
Gam, günlerinin üsiüne akşam gelecek..
Sayfa 18Kitabı okudu
Yer burda, semâ orda., yolun, hangisine?
Dalmak dilemez misin ebed ninnisine?
Varlık dağılıp hicret ederken evlân
Kat mâvini, sen de, göklerin mâvisine!
Sayfa 19Kitabı okudu
«Zâlim» demedim kimseye, «hâin» demedim..
Vurdun bana ey el, «ne bu hâlin!..» demedim,
însanlık için duâ duâ yalvardım;
Tel'îne ve bedduaya «âmin!» demedim.
Sayfa 16Kitabı okudu
Yer, gök duman olmuş; göremem: yol neresi?
Sağ hangi taraîtı, söyleyin; sol neresi?
Ey bilmece, ben de bilmem artık, bu tenin
Kalbim neresiydi; el, ayak kol neresi?
Sayfa 11Kitabı okudu
Dil ehli, dilince seslenip «sâkîî!» der..
Rüzgârların avazı «Hüvel-bakıî.» der...
Artık, unutulmuş gibidir rengi, meyin..
Sordum: biri «mâî», biri «Ieyâkî» der.
Bir hayli emek, hayli tevekküldür bu..
Bir başka edâ, başka tehayyüldür bu..
İster kadeh, ister dudak, ister elvan..
Taş devrini gül devri yapan güldür bu
Mirzâ Bîdil (k.s.) buyurur. Rubâî:
Tercüme: “O zât-ı ahadiyyenin âyîne-i kudreti ve o sıfât ve esmâ îcâd ve izhârının cevheri mertebe-i gaybda Ahad’dır; ve mertebe-i şehâdette ise, Ahmed’dir. İşte her iki cihân seyrinin rumûzu budur.”
Rubâî için bk. Yâkub Han Kaşgarî, Tavzîhu’l-Beyân, s. 348. Krş. Rubâiyyât-ı Bîdil, s. 1.
Sayfa 1490 - cilt 2
