Herkes böyle kara kara düşünürken uzaktan ışık yüzlü, aksakallı ihtiyar bir derviş görülmüş. Düldülü ile dıgıdık dıgıdık kendilerine doğru geliyormuş. Dervişin elinde bir ney varmış, yanık yanık üflüyormuş düldülünün üzerinde. Yaklaşınca, dervişi davet etmişler gül bahçelerine
Aylar sonra cadıların akıllarına bir düşünce daha gelmiş, “Gül Perisi'nin bekçileri kim? Tavşanlar. Tavşanlar neyi sever, havucu... Haydin yeni görev başına!" demişler. Cadılardan en kur nazı pazara giden bir manav kılığına bürünüp yola düşmüş. Gül bahçesinin kenarındaki yoldan geçerken seslenmiş
Birileri durdursa bu Ali'yi! Evlatlarımızı kay bedeceğiz bu gidişle!"
Bir vardı, bir yoktu. Bir zamanlar ülkenin bi rinde, Garip Ali adında bir oğlan vardı. Küçücük bir kulübede anasıyla birlikte yaşayıp giderlerdi. Garip Ali ve anası yoksuldular, mutluydular. "Azıcık aşım kaygısız başım" misali, gösterişten uzak, sade bir yaşamları vardı. Mutluydu Ali mutlu olmasına...
Birçok laf, lakırdı aldı başını gidiyordu köyde. Milletin ağzı çuval değildi ki büzesin.
"Artık yeter ana, yarın şafakla yola çıkacağım. Varacağım Elma Dağının başına, onunla konu şacağım. Sevdamı ilan edeceğim gayri."