Şimdi işler değişmişti. Şimdi her şeyi eğlence arayan ve merak içinde kıvranan küçük bir oğlan gözleriyle değil, bir sakatın; başındaki belayı yeni keşfeden bir sakatın gözleriyle görüyordum.
Rəsm çəkərkən məni təmiz bir sevinc hissi bürüyürdü. Əvvəllər bu hissi heç vaxt keçirməmişdim və mənə elə gəlirdi ki, bu hiss məni özümdən yüksəyə qaldırır. Yalnız rəsm çəkməyəndə əhvalım pisləşir, evdəkilərlə dalaşırdım.
Heç bir şey əvvəlki Kristini geri qaytara bilmirdi. O uşaq daha mövcud deyildi. Onun yerinə əsəbləri sınaq şüşə qədər iti və teleqraf xətləri qədər gərilmiş gərgin, sakit, irigöz məxluq vardı.