Bunlar yazarlık iştahıyla yazılmış şeyler değildi, doğuştan bir eylemci ve eğitimci olan birinin doğrudan yüreğinden fışkıran şeylerdi.
Yoksullara hiçbir şey vermezlerdi, onlara göre sadaka verirseniz insanların ahlakını bozardınız.
Bütün bu insanları bir araya getiren bir tek şey vardı: Müzik.
Yarın yeni bir hayata başlamalıydım. Bunu nasıl becerecektim, arkamda ölümden başka hiçbir şey yokken? Yaşama enerjisini ölümden alabilir miyidim?
"İnsanların öldüğü hiç bir dava haklı değildir."
Mümkün olduğu kadar düzenli yaşamak için elimden geleni yapıyordum. Sabahları saat dokuzdan on bire kadar İngilizce çalışıyor, saat on birden bire kadar kitap okuyor, sonra öğle yemeğimi yiyor, yeniden İngilizce çalışmalarıma dönüyor ve saat yediye kadar çalışıp kitap okuyordum.
Başlangıçta ülkeyi yazgısıyla baş başa bırakarak kaçan hükümete ve ordu komutanlığına duyulan öfke Almanlara duyulan öfkeden daha güçlüydü. Üniformasındaki tek düğmeye bile düşmanın dokunmasına izin vermeyeceğine yemin eden feldmareşalin sözlerini acı acı hatırlıyorduk. -evet, izin vermemişti çünkü yurt dışına kaçarak kendini kurtardığı zaman üniformasının düğmeleri yerli yerinde kalmıştı.
"Yalnızdım: Sadece tek bir binada hatta kentin tek bir bölgesinde yalnız kalmış değildim, koca bir kentte yalnızdım."
Wladyslaw Szpilman
Hücre kendi içinde bir dünyadır, yalnızca sizin kendinizin mahpusluğudur o , uzak özgürlük dünyasıyla bağlantısı yoktur onun.
