Modern çağ öncesinde insanlar "kimlik" ve "tanınma"dan söz etmiyordu; bunun nedeni de (bizim deyimimizle) kimlikleri olmaması ya da tanınmaya gereksinim duymamaları değil, bunların konu edilmelerini gerektirmeyecek kadar sorunsuz olduklarının düşünülmesiydi.
Ya da kitaplarla olan diyalojik ilişkilerime....:)
Kendi kimliğim esas olarak başkalarıyla olan diyalojik ilişkilerime bağlıdır.
Bu şeref anlayışına karşılık bugün evrensel ve eşitlikçi anlamda "insanlık onuru" ya da vatandaşlık onuru diye söz ettiğimiz modem onur (dignity) kavramı var. Bunun altında yatan önerme, onurun herkes için geçerli olduğudur.
"Şeref"ten "onur"a geçişin önemi Peter Berger...Kitabı okuyor
Bazılarına göre bu anlamda şerefli olmanın esasını herkesin buna sahip olmaması oluşturur. Montesquieu monarşi tanımında bu
kavramı bu anlamıyla kullanmıştır. Şeref aslında bir "preferences" meselesidir.
Montesquieu, "Şeref doğası gereği ayrıcalık ve itibar talep eder", De /'Esprit des Lois, 3. cilt, 7. bölümKitabı okuyor
Bir kişinin kendini gerçekleştirmesinin sınırı, bunu gerçekleştirmek için başkalarının da sahip olduğu eşit şansı garantiye alması olmalıdır.
Ahlâki ilke olarak yumuşak göreciliğin altında yatan budur: Kimsenin bir başkasının değerlerini eleştirme hakkı yoktur.
Herkesin kendi olma hakkı ve kapasitesi olmalıdır.
"Kendini keşfetmenin tadı hep vardır. Sevilenler yaşamımıza girip çıksa da sevme kapasitesi hep kalır."
Gail Sheehy, Passages: Predictable Crises of Adult Life (New York: Bantam Books, 1 976), s. 364, 513.Kitabı okuyor
"Akıl güçsüz değildir."
Sahicilik benliğin ötesinden kaynaklanan taleplerin düşmanı değildir; bu talepleri öngerektirir.