Kim erdem kavramlarını tecrübeden oluşturmak isterse, o kişi erdemden zaman ve koşullara göre değişen, hiçbir kurala göre işe yaramayan belirsiz bir anlamsızlık yara tacaktır.
Yaratılma amacını Tanrı'nın şerefine bağlayanlar, galiba en iyi ifadeyi bulmuşlardır. Hiçbir şey Tanrı'yı dünya da en değerli şu şeylerden daha fazla yüceltemez; onun emirlerine dikkat göstermek, kendi yasasını kabul ettiren kutsal ödevini takip etmek.
Tanrının ruhu, ahlaksal yasalara itici güç veren şeydir, yani doğa yasalarına göre hiç de olası olmayan içsel ahlaksal bir yasadır. İçimizdeki tüm ahlaksal iyilikler Tanrı ruhunun etkisidir.
Bu, insanın kendini aşmasından daha az bir şey değildir: Bu kişilikten başka bir şey değildir, bu tüm doğa mekanizmasından bağımsız ve özgür olmaktır.
Şimdiye kadar herkes ya kendisini can sıkıcı bir davranış tan çekip çıkaran ya da sevdiği ve değer verdiği bir arka daşına yarar sağlayabilen, ama onun gözündeki değerini de yitirmemek için zararsız yalanlar söylemekten kaçı nan onurlu bir adam bulmamış mıdır?
Gerektiği gibi bakmasını bildiğimizde ruhumuzda büyük bir hayranlıkla görmekten kendimizi alamayacağımız bir şey vardır; bu, hayranlığın adil olduğu aynı zamanda ruhu yücelttiği, içimizdeki köklü ahlaksal eğilimdir.
İnsanın, bir şeyi yapması gerektiği zaman, o şeyi yapabilmenin bilinci içinde olması, onun içinde kendi gerçek kaderinin büyüklüğü ve yüceliği üzerinde kutsal bir ürperme duygusu hissettiren, derin tanrısal bir yetenek ortaya çıkarır.
iyiyi yapmak ve kötüyü yapmamak, ikisi de ahlaksal olarak güzeldir, yani ahlaklılıkta ikisi de birbirine eşittir.
Ahlak yasası, sonlu her akıllı varlık iradesi için bir ödev yasasıdır.
İnsanın kendine karşı ödevi, insanlık erdemini kendi kişiliğinde korumasında yatmaktadır.
Eğer sadece saf bir istekle yerine getirebilseydi, her insan iyi olurdu.
Herkes insanlığın erdemini bir başkasında tanımakla birbirine bağlanmıştır.
Öyle davran ki insanlık hem senin hem de bir başkasının kişiliğinde her zaman amaç olsun, hiçbir zaman araç olmasın.