Aslında davranışlarımız olduğu kadar, düşüncelerimizin de sonuçlarına katlanmamız gerekiyor.
Bir, iki, üç, gece, gündüz, aylar ve yıllar...
Bunlar mı? Gelmediğin zamanlar sevgilim. Yokluğunun paslı bir demir gibi etime saplandığı zamanlar.
Ben sana geç kaldım biliyorum, ama sen de benden erken gittin be sevgilim...
Sayfa 177Kitabı okudu
“Köyde kimse yok / Ne bir insan, ne de taş üstünde bir taş / Çocuklar yok / Enkaz çığlık atıyor/ Ve bir anne kendini sallıyor uyuyabilmek için / Bebekler, küçücük çocuklar / Çamurla kaplanmış / Yollarda bulunmuşlar / Onlarsa konuşuyor / Amaçları savaş / Ne laf ama… Düşen bombalar / Amerikan yapımı / Yeni Ortadoğu / ‘Pirinç kadın’
Savaş sırasında yetişkin olan biri mekan ve insan isimlerini zihnine kaydederek sonradan anımsayabilir, savaş bittiğinde oturup onlar hakkında konuşabilirdi. Ancak biz çocuklar için, hafızamıza kazınan, isimler değil, tamamen farklı bir şey oluyordu. Bir çocuk için hafıza asla boşalmayan bir kaynak. Yıllar boyunca yenilenip netleşiyor. Kronolojik bir toplam değil de tabiri caizse akışkan ve sürekli değişen bir şey.
Sayfa 97
Kadın o devre, 1910’lu yıllardadır
Birlikte yaşadığı ve her şeyine, hayatı boyunca müdahale eden annesini sonunda geride bırakıp, diktatör Porfirio Diaz’ın maiyetinde mürebbiyelik için ABD’den Meksika’ya gitmiştir.
Adam ise ünlü bir gazeteci, yazardır ve yaşlılığın ne olduğunu ruhuyla, bedeniyle iyice fark ettiği yaştadır.
Amerika’daki ışıltılı
Acıya Tutunmak
Bazı trajik acılar, hiçbir zaman geçmişte kalmaz. Bilakis insan ne yapar eder, geçmişi şimdiye taşımanın yolunu bulur. Bulur, çünkü kalbinde bir yer sızlıyordur ve hayata tutunmanın tek yolu ise acıdır. Acıdan hayat devşirmek de denebilecek bu durumlarda kişi, ne yazık ki acıdan beslenir. Her gün acısını büyütür ve aynanın karşısına geçip o büyüttüğü ve zamanla kutsadığı acısına seslenir. İşte burası, insanın kendini tekrara düştüğü ve işin sarpa sardığı andır. Zira acı acıyı doğurur ve bu durum kişide telafisi zor duygu kırılmaları ve kişilik zedelenmelerine sebebiyet verir. Evet, hayat her gün yeni bir tecellisi ile insanın karşısına çıkar. Bazan yıllar öncesinde kalmış bir acıyı makyajlayıp önümüze sürebilir. İrfan da burada ortaya çıkıyor. Hayatın üzerimizdeki tecellilerini okuyup tevekkül ile olaylara yaklaşabilmekte. Şurası bir gerçek ki insanın tekâmülü böyle böyle gerçekleşiyor. Düşmeyi öğrenerek... Düştükten sonra kalkmanı öğrenerek...
Sahip olmak ya da olmak 3
Sahip olmak" şeylere, nesnelere ilişkindir ve bunları görüp, tutmak ve de tanımlamak kolaydır. "Olmak" ise, yaşantılara ve bazı içsel süreçlere dayandığı için, dile gelmesi, tanımlanması- zor ve hatta imkânsızdır. Kişilik dediğimiz, dışa vuran yanları- mızı, yani taşıdığımız maskeleri tanımlamak mümkündür. Çün- kü bu, dışlaşmış bir
Sevdiklerimizin değerini bilelim:(
(okumak isteyenler için çok uzun ama duygusal bir metin bırakıyorum buraya -bendenizden-)
(Askerden dönen Necmi'nin annesini kaybetmesi üzerine arkadaşına bunu anlatması)
Necmi başını büküp olayları tek tek anlatmaya başladı. ‘Valla devrem ne sen sor, ne ben söyleyem. Bizimkiler de bilmez ama benim sonum yakındır. Benim Valideyi hatırlar