Herkese merhaba, yeni bir kitapla sizlerleyim. Sebahattin Ali gerek insana dair anlatımları , gerekse eserlerindeki yoğun duygu aktarımıyla bana hitap eden bir yazar. İçimizdeki Şeytan kitabını geçen senenin sonlarında okumuştum. İçerik olarak olay örgüsünden ziyade duygu akışına önem veren bir anlatımı olduğu için benim için uzun soluklu bir okuma olmuştu. “Bir çırpıda okunacak” kitaplar kategorisine asla giremeyecek bir kitap diyebilirim. Emek isteyen, karakterlerin duygularına ve yaşam felsefelerine eğilmek isteyen bir eser.
Karakterin yaptığı tüm hataları, insanlara dair işlediği tüm kusurları kitap adından anlaşılacağı gibi “içindeki şeytana” atfetmesi benim için bir hayli ironik olmuştu. Hatta bu tarz düşünce tarzlarını sosyal hayatta çevremizde de görebildiğimizi farkettim. Genel olarak ağır ilerleyen ve insana, insan duygularına eğilen bir kitap. Herkesin severek okuyacağını düşündüğüm bir kitap değil. Psikoloji alanına ilgi duyanların seveceğini düşündüğüm bir kitap.
“İçimizde şeytan yok... İçimizde acizlik var, tembellik var. İradesizlik, bilgisizlik ve bunların hepsinden daha korkunç bir şey ; hakikatleri görmekten kaçma eğilimi var.”
Aslında tüm kitabın özeti şu bir kaç cümlede gizli. Bizim de yaptığımız, yapacağımız tüm kusurları atfettiğimiz, hep suçladığımız, bizden bağımsız, irademiz dışında gibi gösterdiğimiz bir kaçınma , sığınma adamız olan “nefsimiz” yok mu? Selam ve dua ile.
