1915 yılı Haziran ayı ortalarında, şafak vakti Ermeniler ve Ruslar köyümüzü kuşatarak bize, teslim olmamızı ve hiç kimsenin köyü terk etmemesini tebliğ ettiler. Tekliflerini reddetmemiz ve kendimizi savunmak maksadı ile attığımız ilk kurşun üzerine, Ruslar ve Ermeniler, köyümüze azgın hayvanlar gibi saldırdılar. Her taraftan yardım çığlıkları geliyordu. Köyümüz bir dakika içinde mezbahaya döndü. Ermeniler arasında, köyümüze yakın köylerde oturan Nişan, Murad, Oseb, Dikran, Zaho, Beyko, Sergis, Tangasal, Gazar, Mosis'i tanıdık. Ermeniler, Müslümanlar'ı "Yaşasın Aram Paşa" avazeleri ile öldürüyorlardı. Korkunç bir sahnenin tanıkları olduk. Göğsünde çocuğunu taşıyan bir kadın kurtulmak için koşuyordu. Haydutlardan birisi onu durdurdu. Çocuğu aldı ve kadının vahşetten açılan gözlerinin önünde kasaturasını çocuğun vücuduna soktu ve onu öldürdü. Bu haydut cinayeti işledikten sonra anneyi de katletti. Biz kaçarken yukarda adları geçen Ermeniler, "Kaçmayın, sizi her yerde, hatta Şam'a kadar takip edeceğiz." diye bağırıyorlardı.
Sayfa 50 - Azerbaycan Kültür Derneği YayınlarıKitabı okudu
Aram Dîkran
"Ben dünyaya bir daha gelsem;
Ne kadar tank, tüfek ve silah varsa eritip saz,cümbüş ve zurna yapacağım.."
Heger hebe gelekî şerm e!
Îro ji heft heta heftê salî yên ku carek an du car ji Aramê Dîkran, Mihemed Şêxo, Mehmûd Ezîz, Temo, Şivan-Gulîstan Perwer, Ciwan Haco, Dilgeş, Şiyar li yekî guhdarî kiribin, lê nav û şi’ra Cegerxwîn nebihîstibin, pê besta wan a kurdbûnê, hêrsa wan a raperikînê geş nebûbe, gelo heye?
