"bizi iyileştirecek bir şey yok. bir aşk öpücüğü, bir dost eli ya da bir zamansız rüzgâr yok. hayalet çocuklar büyüdüklerinde hayalet kalmaya devam ederler. bazı durumlar olur, birileri bize dokunur, bizi görür ve varlığımızın farkında olurlar. o zamanlarda dünya sanar ki tamam, hayalet çocuklar gerçekliklerini kazanıyorlar ama hayır, gün geçtikçe o insanların hayatlarındaki gerçekliğimiz silinir. görmezden gelinir, umutlarımızın tıpkı bizlerin ham maddesi gibi silinmesini, gerçekliğimizin birer göz yanılsamasına dönüşmesini izleriz. bizlere kısa süreli verilen sevgi azalır, azaldıkça biter, gözyaşlarımız artık onların umurlarında değildir çünkü bizler gibi o yaşlar da siliktir. her hayalet çocuğun bu umuda düştüğü bir zaman olmuştur, gerçekliğe ulaşacağımızı ve artık silik aptal bir hayaletten fazlası olacağımızı sanırız. ancak sonuç hep aynıdır. bu gerçeği kabullenir ve kendimizi hayalet dünyasının içine bırakırız. ancak orası karanlıktır. hayalet çocuklar birbirini göremez. aslına bakarsanız, hayalet çocuklar yoktur bile."