yağmur yağıyor olric.. ıslanıyor etraf.. ağlasak kimse anlamaz değil mi?
anlamaz efendimiz..
tut ki güneş açtı.. papatyalardan taç yapar mı saçlarımıza?
bilinmez efendimiz...
yıldız kaydığında diler mi bizimle olmayı?
sanmam efendimiz...
ben de sanmam... gidelim Olric...
gidelim efendimiz....
"Her dönemde her coğrafyada halk kitleleri sabır ve tahammül göstermeye mecbur bırakılmıştır. Zorluklara, yokluklara tahammül etmek halkın zorunlu görevi gibi sayılmıştır. "
Bazı şeyleri hayatın akışına bırakmak, insanı daha büyük felaketlere sürüklüyordu. Kendi hayatının nehrine kendi yön vermeliydi insan. En azından ömründe bir kez.