Uçurumlar var diyorum.
İnsanla insan arasında.
Kendiyle kendi arasında.
Nilgün Marmara
Ey alçak karın, bir ekmekle yetin ki; hizmetçi olup başkalarının önünde yerlere kadar eğilmeyesin.
Sayfa 69
Bir kitap okudu
236 syf.
·
Puan vermedi
Okur Takip Önerileri
Eğer olgunluğun, bilimin yoksa, susman hayırlıdır. İçsiz cevizi hafifliği, insanoğlunu dili rezil eder..
Sayfa 225
Zavallı hırslı, dünyanın her yanında rızkın arkasından, ecel de onun arkasından koşar...
Sayfa 231
Diyelim ki, hapisteyiz,
yaşımız da elliye yakın,
daha da on sekiz sene olsun açılmasına demir kapının.
Yine de dışarıyla beraber yaşayacağız,
insanları, hayvanları, kavgası ve rüzgarıyla
yani, duvarın arkasındaki dışarıyla.
Yani, nasıl ve nerde olursak olalım
hiç ölünmeyecekmiş gibi yaşanacak...
Sayfa 63Kitabı okudu
...
Ve açsak, yorgunsak, alkan içindeysek eğer
ve hâlâ şarabımızı vermek için üzüm gibi eziliyorsak
kabahat senin,
-demeğe de dilim varmıyor ama-
kabahatın çoğu senin, canım kardeşim!
Sayfa 58Kitabı okudu
Ne güzel şey hatırlamak seni:
bir mavi kumaşın üstünde unutulmuş olan elin
ve saçlarında
vakur yumuşaklığı canımın içi İstanbul toprağının...
İçimde ikinci bir insan gibidir
seni sevmek saadeti...
Sayfa 46Kitabı okudu
Ben de böyle güzel
Bir anadan doğmuştum..
Üzmeden ağlatmadan
Ve ağlamadan doğmuştum...
Niyetim yoktu kalmaya..
Şöyle şakadan doğmuştum.
O gün bu gün, otururum
Şunun şurasında...
Adresimi sorarsan,
-Bedbaht ile bahtiyar arasında-
Sayfa 25
Geçmişe dalarak Havvâ Ana'nın
Oğlu diye düşünürüm kendimi...
Derim ki: Gerçekten ondan doğsaydım
Hâbil mi olurdum, yoksa Kaabil mi?
Sayfa 190