İnsanlar paylaştığımız dünyaya en büyük tehditti.
Sayfa 23 - Çınar Yayınları
İnsanlar gelişmediler.
Gökyüzünü kimyasallarla, suyu zehirle doldurdular. Kirlilik dünyayı yıkılmaya doğru götürdü. Hava sıcaklıkları yükseldi. Buzullar eridi. Sahil kesimleri sular altında kaldı. Okyanuslar yükselirken insanlar koca şehirleri terk ettiler. Fırtınalar karaları birbirine kattı.
Peki insanlar bu felaketlere nasıl karşılık verdiler? Bir çözüm bulmak için bir araya mı geldiler?
Hayır.
Tam tersini yaptılar.
Birbirlerine düşman oldular. Şiddete başvurdular.
Sayfa 22 - Çınar Yayınları
Dünya insanlar olmadan çok daha güzel.
Başlangıçta çok yüksek potansiyelleri vardı. Diller geliştirdiler, aletler icat ettiler, hastalıklar iyileştirdiler. Ama zaman içinde yollarını şaşırdılar. İyi fikirleri kötü sonuçlar doğurdu. Hataları katlanarak arttı.
Sayfa 13 - Çınar Yayınları
İçerlemeyen bir kimse öfkelenmez, sinirli, güçsüz, darılgan kimseler sık sık öfkelenirler, sağlıklı yaradılışların umursamadığı bir sürü ufak tefek şey, onlara üzüntü olur.
Övüngen kimseler bilgeler için alay, alıklar için hayranlık, asalaklar için ise tapınma konusu, kendi kurumlarının da kölesidirler.
Başkasını övmekle, kendini kollamış olursun, çünkü övdüğün kişi o konuda ya senden üstün ya da aşağıdır. Aşağı ise, onun övülmesiyle sen daha çok yükselirsin; yüksek ise, övmemekle sen çok daha az övgü görürsün.
Sineğin biri araba tekerleğinin dingiline konmuş, amma da tozuttum ha! demiş.
AisoposKitabı okudu
Tarih insanı bilge kılar, şiir iç-zenginliği, matematik titizlik, doğal bilimler derinlik, mantık ile söz söyleme sanatı ise tartışma yeteneği kazandırır.
Okumak insanı olgunlaştırır, konuşmak ustalaştırır, yazmak ise daha somut bir bilgi sağlar.
Kitap vardır, ancak tadına bakılmak içindir, kitap vardır yutulmak, kitap da vardır çiğnenmek, özümlenmek içindir; başka deyimle, kimi kitapların insan ancak birkaç bölümüne göz atmalı, kimisini baştan sona şöyle bir okuyup geçmeli, pek azını da her ayrıntı üzerinde titizlikle durarak adamakıllı okumalı.
Çirkinler, kendilerinden yüksek kimselerde de, her an hor görülebilecekleri için, kıskançlık diye bir şey uyandırmazlar. Karşılarındaki düşmanlarıyla rakipleri, çirkinlerin yükselemeyeceğini düşünerek uykuya dalarlar, ama yerleri elden gidince gözleri açılır. Bu bakımdan, yetenekli bir kimse için çirkinlik, yükselme yolunda büyük bir kozdur.
Krallarla devlet büyükleri, yükselme tutkusu değil de görev duygusu taşıyan, işini gösteriş için değil gönülden benimseyerek yapan kimselere görev vermeli; gösterişçi bir kişiyi, çalışmaya can atan bir kişiden ayırt edebilmeli.
Yükselme delisi kimselere görev veren krallar, bunların her zaman ilerleyebilmesine, geri bırakılmamasına gözkulak olmalıdırlar; çünkü böyleleri, bulundukları görevde ilerleyemezlerse, kendileriyle birlikte o görevin adını da batırmak için ellerinden geleni geri komazlar.
İnsanın küçük düşmeden kendini övmesine elverişli tek bir durum vardır: kendinde bulunduğuna inandığı bir erdemi bir başkasında da görüp övmesi.
Bir konuşmada bütün bilgini göstermeye yeltenirsen, sonra bir gün hiç de her şeyi bilmediğin ortaya çıkıverir.