Keşke yalnız bunun için sevseydim seni
İki kalp arasında en kısa yol:
Birbirine uzanmış ve zaman zaman
Ancak parmak uçlarıyla değebilen
İki kol.
Merdivenlerin oraya koşuyorum,
Beklemek gövde gösterisi zamanın;
Çok erken gelmişim seni bulamıyorum,
Bir Yudum Kitap
İnsan, ne yaparsa kendine... Bütün bahaneler, ötekiler, vesaireler hep kendi tutsaklığımız, farkında değiliz. Franz Kafka, "Herkes beraberinde taşıdığı bir parmaklığın ardında yaşıyor." derken ne müthiş anlatır. O parmaklıklar birer seraptır sevgili okur. Uzatın ellerinizi gökyüzüne!.. Var olun.
Arzu Bahar - Kovulmadım, Ben
Nelumbo nucifera
"Leydi son zamanlarda pek iyi görünmüyor"
Daldığım düşüncelerden yumuşak ve saygılı bir soru ile sıyrıldım. Gözlerim hala küçük gölette bir süre takılarak başımı sesten yana çevirdim ve bakışlarımı düşüncelerimin sarhoşluğundan kurtararak yanıt verdim
"Efendim?"
"Pek çok kişi sağlığınızdan endişe duyuyor" diye yanıt
Kapılardan birinin daha önündeydim şimdi. Korkudan bir an gözüm dikişlerine çamur bulaşmış, üstünde daha yağmurun kurumadığı ayakkabıma dikildi. Nihayet cesaretimi toplayıp içeri girdim. O sahneyi ne zaman hatırlasam hala gözlerim dolar. İçeride yaklaşık bir otuz kadar iki kişilik banklardan vardı. Ama her bir bankta da sadece bir kişi oturuyordu. Hepsini de tanıyordum: Annem, eşim, okul arkadaşlarım, iş arkadaşlarım... Hiçbiri bana bakmıyordu. Şükrettim. Boğazım düğüm düğüm. Sistem'e sordum korkarak: "Bu oda ne odası?"
Sistemin robotik sesi, ölgün duvarlarla kaplı odada yankılandı: "Bu oda, sana ihtiyacı olduğu zamanlarda yanında olmadığın kişilerin odası. Bu banklar bu yüzden böyle. Hep... tek kişilik gibi."
Sene 2022, üniversite 2. sınıf öğrencisiyim. Bir takımda çalışmaya başladım. Mühendislik projeleri yapıyoruz. Dünyayı feth etmek gibi davranıyoruz. Çalıştığım ekipteki herkes erkek, benden büyük. Ben olduğumdan da küçüğüm o zamanlar. Her insanının ağzındakiyle aklındaki şeyin aynı olduğuna inanıyorum. Şen şakrak bir çocuk, toy. Her parlayanı altın