Ne kötülük ettim ben Tanrılara?
Hakikat onlardaysa, kendilerine saklasınlar!
Kendi içimde birçok kişilik yarattım. Durup dinlenmeden kişilikler yarattım.
Ne zaman bitecek tiyatrosuz bu dram,
Ya da dramsız bu tiyatro;
Eve ne zaman döneceğim?
Nerede? Nasıl? Ne zaman?
Ruhum baştan sona tereddüt ve kuşkudan ibaret. Hiçbir olumlu şey yok benim için, olamaz da. Etrafımdaki her şey sarsılıyor; ben de birlikte. Sadece bir belirsizliğim ben. Tutarsız ve değişken benim için her şey. Gizemli ve anlamlı her şey. Meçhulün "meçhul" sembolü her şey.
Her şeyi ertelemekle geçiyor hayatım
Hiçbir şey düşünmemek, yeterince metafiziktir
Kim olduğumu bilmeyen ben,
ne olacağımı ne bileyim?
Düşleri ve kanaati ortadan kaldıran şu muhteşem sağlıklılığa kendiliğinden sahip olamasak bile, hiç olmazsa feragatin yapay sağlığına sahip olalım.
Bir bulmaca meraklısının ilgisiyle yaklaşıyorum hayata.
Çok kalabalık oluyoruz,
kim olduğumuzu bulmaya çalıştığımızda.
Ah, ne herkes olmalı, ne her yerde olmalı!
Etrafımdaki hiç kimsede, benim içimdeki duyarlılığın, özlem ve ihtirasların, derin tinsel varlığımın temelini ve özünü oluşturan her şeyin ritmiyle çarpan bir tutum bulamıyorum hayat karşısında.
Ben ölürsem kimse beni özlemez; Dünden beri şehir değişti, demez kimse.
Yalanın yuvası olmaz.
Sevmeyi sevmek hoşuma gider.