....
Bir işçi ölümünün “dayanılmaz hafifliği”
Zincirlerle çekiyor işçiler
Güneşi yatağımın başına
Ben nasıl çıkarım bu kirli yüzle
Güneşin karşısına?
Celal Sılay
Milan Kundera’nın Varolmanın Dayanılmaz Hafifliği romanındaki “dayanılmaz hafiflik” ifadesinin, birçok yazıya başlık olmasının artık sinir bozucu hale geldiğini kabul ediyorum. İnsan
Teğâbun Sûresi Ayet 11-13, 16-18 tefsiri
11. Allah'ın izni olmadıkça Ademoğluna hiçbir musibet isabet etmez. Kim Allah'a iman ederse, onun kalbine hidayet verir yani kim musibet hususunda Allah'ı tasdik eder ve musibetin Allah'tan geldiğini bilir ve Allah'ın emrine teslim olursa Allah da ona istircada bulunma yolunu gösterir. O da "İnnâ lillâh ve innâ ileyhi
Sayfa 233 - İşaret Yayınları 4.CiltKitabı okudu
Her şeye rağmen aşık olmayı beceremiyordum, arkadaşlıklar kuruyor ve sonunda sevgili oluyordum. Bazen sevgililerimden biri bana aşık oluyordu ve böyle olunca sanki hayat en korkunç peruğunu takıp gözlerimin içine bakıyormuş gibi hissediyordum. İnsanın başkası için özel olduğunu hissetmesi, başkasının mutluluğu veya mutsuzluğunda belirleyici olduğunu duyması, bir lego parçasına indirgenmesi kadar kötü bir şey yoktur. Delirdik mi biz?
Üçüncü Geçiş
"Her dönemde" diye açıklıyor keşiş İlyas, "Kfaryabda'nın insanları arasında deli bir kişilik bulunmuştur, biri ortadan kaybolduğunda bir başkası yerini almaya hazır olurdu, tıpkı külün altında kalan kor gibi, yeter ki o ateş hiç sönmesin. Bu kuklalara ihtiyaç duyuyordu herhalde ilahi düzen, insanoğlunun bilgisiyle dokuduğu perdeyi yırttırmak için."
Sayfa 66
Partimize böyle şerefli zaferler elde ettiren ne idi? O zaman, bir devrimci ya çalışmasını devrim başarılıncaya kadar sürdürebilirdi ya da tutuklanır, öldürülürdü. Fakat partinin nihai zaferi kazanacağı kanısı sarsılmaz bir kanı idi, böylece biri tutuklandı mı yerini hemen bir başkası alırdı, biri öldürüldü mü 100'ü onun görevini üstüne
Sayfa 164Kitabı okuyor
İnsan, fedakarlık ediyormuş gibi yapar. Fakat kelimenin gerçek anlamıyla böyle bir şey yoktur ve asla da var olmamıştır. İnsan sık sık, gerçekten de kendini sadece bir başkası uğruna feda ettiğini düşünür. Fakat yanılmış olur. Temeldeki dürtüsü, doğasının ve eğitiminin bir gereksinimini tatmin etmektir. Böylece, ruhu için huzur bulabilir.
Eğer sahife-i alemde tarihî bir nazarla dikkat ve cem'iyyet-i beşeriyyenin mesavisinin esasları teftiş edilse görülecektir ki, bütün ihtilâlât ve fesadın asıl ve madeni ve bütün ahlâk-ı rezilenin muharrik ve menbaı, tek iki kelimedir... O iki kelimenin imtizacından bomba gibi, küre-i arz patladı ve izdivacından, medenî insanlardan canavarlar doğdu.
Birinci kelime: Ben tok olsam, başkası açlıktan ölse bana ne?
İkinci kelime: İstirahatım için zahmet çek, sen çalış ben yiyeyim.
Merhametsiz, nefisperest olan birinci kelime-i gaddâredir ki, alem-i insanı zelzeleye getirip, kıyameti kopmak üzeredir. Şu kelimenin ırkını kesecek, tek bir devası var ki, o da zekâttır ve zekâtın mükemmili olan sadâkatdır. Ve onun mütemmimi olan karz-ı hasendir.
Haris, hodgâm, zâlim olan ikinci kelimedir ki, beşerin terakkiyatını öyle sarsıyor ki, here ü merc ateşine atmak üzeredir.
Şu dâhiye-i dehyanın tek bir devası var. O da hurmet-i ribadır ve faizin bütün vesailini hayat-ı içtimaiyyeden ref etmektir. Hodgam ellerde servetin inhisarına vesile olan riba kabları, bankaları seddir. Evet, bu kaplar ile servet ve temellük kalil adamlarda toplanır. Bu iki düstur ile tevzi' edilmezse gasbedilecektir.
İşârâtKitabı okudu
