Gitmenin ekseriyetle iki yönü vardır. Biri neşe, umut, heyecan taşır öteki daima keder. Mevsim Yenice bir başka öyküsünde tam da bundan bahseder: "Nereye gideceğini sormuyorum. Çünkü ikimiz de biliyoruz; gitmek gitmektir, neresi olduğunun önemi yok." Bazen sadece gitmek gerekir sevgili okur. Önemi yoktur varılacak yerin, giden için de
Bu çağda sevmeler de bir tuhaf. Sevgi mi bir anlık heves mi yoksa bir çıkar bir çarpık beklenti mi bilemiyor insan. Némirovsky, "Ona olan sevgisinin baki olacağını dünyanın döndüğünü, güneşin aydınlattığını ve geceden sonra günün ağardığını bildiği gibi biliyordu." der. Gerçek sevgi, çağ değişse de hissedilir sevgili okur. O emin olma
Bitmek bilmeyen bir sıkıntı. İnsan, diyor Caner Almaz. İnsan dünyanın vebası: "Yaşamın sonuna doğru yürüyoruz. İçimizde heves kalmamış. Yaşamaya. Sevgiye. Aşka. Belki, diyorum, belki Neşe'nin biraz hevesi vardır. Ama çok sürmez, onu da üzerler. İnsan dediğin birbirini yer, yer de doymaz. Duygularını yer, zamanını, yaşamını, heyecanını.
Buraya tabiatı koydum. Ağaçları, suyu, ovayı, dağı. Onlar bizim kardeşimiz, çok canın sıkılırsa arada onlarla konuşursun.
Buraya, küçük mutlu güneşler koydum. Günlerimiz karanlık ve çok soğuyor bazı akşamlar, ısınırsın.
Buraya, bir inanç bir inat koydum. Tut ki unuttun, tekrar bak, o inat neyse, sen osun.
Buraya yolun yokuşunu koydum. Bildiğim için yokuşu. Zorlanırsa nefesin, unutma, ciğer kendini en çabuk onaran organ, valla bak, aklında bulunsun.
Buraya umutlu günler koydum. Şimdilik uzak gibi görünüyor, ama kim bilir, birazdan uzanıp dokunursun.
Buraya bir ayna koydum arada önüne geç bak; sen şahane bir okursun. Mesai saatlerinde çaktırmadan şiir okursun. N'olcak ki, bırak patronlar seni kovsun!
Burada bir tutam sabır var. Kendiminkinden kopardım bir parça, (bende çok boldur) lazım oldukça ya sabır ya sabır, dokunursun.
Burada güzel çaylar var. Bu aralar senin için çok önemli. Bitki çayları, kış çayları, şuruplar, kompostolar. Demlersin, maksat midene dostluk olsun.
Bir arkadaşıma yazar
gibi yazasım geldi buraya.
Bazı günler zor geçiyor yalan yok.
Bir sebepten toparlayamıyor insan duygularını.
Öylece bırakıyor içini dışarı.
Sıkışıyor kendinden.
Sonra uzun bir yürüyüşe çıkıyor.
Biraz müzik dinliyor,
sonra zamana emanet ediyor kendini, bırakıyor.
İçinde bir yer yavaş yavaş genişliyor bir süre sonra. Ferahlıyor ya hani.
İşte tam olarak o ana geçmek istiyorum.
Zaman denilen şey
Allah'ın bizi sınava soktuğu an olabilir mi?
diye düşünüp duruyorum bu aralar.
Sabreden derviş gerçekten muradına eriyor mu, istisnasız?
Dilerim haber bekleyen, içinde kara bulutlarla yaşayan herkesin içi, sonu ucu bucağı görünmeyen parlak gökyüzünün ferahlığıyla dolsun taşsın 🌿
Zaman çok hızlı geçiyo ve garip bi şekilde bazı günler ne yaptığımı hatırlamıyorum. Sanki gün sadece geçmiş de olan her şey hafızamdan silinmiş gibi...
Bazı günler dağları yerinden oynatacak güce sahip olacaksın. Bazı günlerdeyse gücün sadece yataktan kalkmaya yetecek. İkisi de hayatın ve insan olmanın gerçeği.
Bazı günler sadece yazmak için ayrılmıştır. Biriken dilekçeler de bizim eserimiz.