Her insanda bütün insanlık halleri vardır, diyen Montaigne için bu alıntının anlamının ne büyük olduğunu iyice kavrayabilmek gerekir. Montaigne'e göre kendini olduğundan küçük görmek kadar büyük görmek de budalalıktır. Kendini küçük görmek, var olan potansiyelini de var edebileceğin potansiyelini de heba etmektir bir nevi. Olduğun değeri ve içinde olduğun o hali anlayabilmek gerekir önce. Kendin üzerine düşünmek ve çalışmak gerekir. Kendin üzerine düşünmek, kendinden söz etmek, kendinden hoşlanmak çoğu zaman bencillik veya kendini beğenmişlik olarak anlaşılsa da aslında Montaigne'in dediği gibi yalnızca aşırı benciller kendilerinden önce işlerine bakanlardır. Onlar yalnızca imajlarını düşünürler, kendi kendilerine kalmaya tahammülleri yoktur. Bu sebeple her zaman ötekine muhtaçtırlar. Çünkü "ben"lerini hiçbir zaman bir öteki olmadan önceleyemezler. Kendi üzerine düşünebilen insan, doğanın ve tarihin olağan seyri karşısında müthiş kırılgan ve ufacık kaldığını hisseder. Ancak bu bir zayıflık olarak değil kendini bilme hali olarak anlaşılmalıdır. Kendini böylesine tanıyan insan gerçekten kendisi üzerine düşünebilir ve gerçek değerini ortaya koyabilir.
