Gecenin büyülü saatleridir bir ayın doğuş ânı. Bir meydan okuyuştur. Karanlığın en koyusundan çıkıp gelen bir meydan okuyuş. Büyülemek, belki de büyülenmek, hayran bırakmak için. "Ben burdayım." demesine ihtiyaç duymadan koşarım onun peşinden. Onun o pasparlak yüzüne yaklaşmak için daha hızlı koşar, koşarım. Issız bir yerde, onu kendime daha yakın hissettiğim bir anda yakalamak.. Bu dünyada beni büyüleyen nâdir anlardan birini yaşamak adına daha çok koşmak.. Onun saf ve temiz doğuşunu izler ve düşünürüm. Daha temiz günlerimi düşünürüm. Daha güzel gecelerime doğduğu günlerimi.. Yollar yol olur, yürürüm. Daha yakından görebilmek için lâkin bir anda kaybolur güzelliği. Dertlerimi görürüm üzerinde; korkularımı, düşündüğüm ve boğulduğum onca şeyi görürüm. Gölgelenip yok olan varlığımı görürüm daha sonra. Gözlerimi çevreleyen buğudan görürüm. Daha çok yürürüm. Düşündükçe yolumu aydınlatan ışıklar görürüm. Beni oyalayan sahte ışıklardır onlar. Ve fakat ben dâima özlem duyduğuma yürürüm. Ona kavuşacağımı hayâl ederim. Orda yaşayacağımı.. Baktığım yerden görünenin yaklaştıkça yakacağını da bilirim. Sonra sorarım kendi kendime yüce gönüllü Dostoyevski'nin ağzından: "Kolay elde edilmiş bir saadet mi, yoksa insanı yücelten ıstırap mı daha iyidir? Evet, hangisi daha iyi?"
-ل