26.04.2024 Albayım, geri gel.
Albayım, dünden bugüne pek vakit geçmedi. Lütfen aklına ben geleyim, beni unutma olur mu? Benim dayanacak gücüm kalmadı. Biliyorum hatırladın beni, keşke gözlerimdeki acıyı görseydin. Albayım tek isteğim sizinle konuşmak, beni başka anlayan kalmadı yıldızlar ve siz dışında. Gökteki ve omuzdaki yıldızlar dışında..
Ey ben
Süheyil Aydın
Ey beni mavi göğe esir eden özlemim,
Ey beni cehennemde yakan hasretim,
Ey beni bana mahkum eden hayatım,
Dar gelir üstüme boğulurum ben .
Ey insan bir hiçsin sen bu alemde,
Ey insan dur bir bak gönül hanene,
Ey insan sevgidir gerçek aile,
Unutma bu hayat ölümle yaşar.
Ey kendini bir şey sana ucube,
Ey manadan azad olan ucube,
Ey bu hayata bel bağlayan ucube,
Artık gözün açta bak şu dünyaya.
Ey ahvalini bilmezmisin kendinin,
Ey ah vah diyen nefis kendinin,
Ey şahını unutan bencil fendinin,
Yazmaya kalemin mürekkebi yok.
Ey benim biçare sefil dertlerim,
Ey benim ruhumdan kopan etlerim,
Ey benim aklımda susan sözlerim,
Yeter benden gidin araftayım ben.
youtu.be/brPclYAKOAA
bizim şarkımız mahfuzum 😞
unutma beni ve geri dön nolur
neden gittin bilmem ama burda seni bekleyen biri var nolur unutma beni sevgilim
Zira korkutmayı yahut acı vermeyi erkeklik sayan zebaniler , davet edilmedikleri bir anın kendi halinde sessizliğine saldırmaktan yıkıcı bir haz duyarlar .
Beklemek zamanı ağırlaştırır .
Kim sırdaşlarını sever ki ? Sırrın emanetçisi gönülsüz bir hamal , kör bir kurşun gibi sokaklarda dolanırken , kim anlık bir patlamadan ya da zaruretten dolayı sırlarını verdiği birini sevmeye devam edebilir ? Sır verenlerin aklına şaşarım .
Ağzımı açıp da kimseye tek kelime etmedim , etmem .
Çok zenginler , çok güzeller , çok cesurlar , türlü türlü maceraya atılanlar , akıl küpleri , sefa pezevenkleri , depresif alkolikler , neşeli mirasyediler , tuhaf karakterler , renkli hayatlar cezbetmez beni .
İçim boşalmış gibi , hiç bu kadar yorgun olmamıştım daha önce .
Her şey olup bittikten sonra , ne yapacağını bilememenin verdiği tedirginlikle halının üzerinde büzülüp , ölmek üzere olan minik bir böcek gibi ikiye katlanmaktan fazlasını beceremedim .
İnsan sadece dışarıdan gelecek tehlikelerden değil ; içeridekilerden , kendi gizli yaralarından da korkar . Hatta en çok onlardan ... Çürümüş bir vücutla çırılçıplak kalmaktan ya da itinayla saklanmış bir sırrın açığa çıkmasından , dile düşmesinden korkmak gibidir bu .
Bu hale düşmeyi kim ister ki ! Hele ben , ömrü boyunca , geçmek bilmeyen çocukluğu boyunca , en çok zavallı olmaktan , öyle görünmekten korkmuş olan ben ...
Acıyan , kendini yüce duygulara malik , iyi yürekli bir insan olduğu yalanına inandırmaya çalışır . Halbuki bencil bir sahtekârdan fazlası değildir .
Acımak , kıl payı yırttığın mutsuzluğun diyetini uğursuz , cüretkâr bir sadaka gibi dağıtmaktır .