Kusurlarımı seviyorum.
Darılınca suratımı asmayı,
Canım sıkılınca sebepsizce bağırmayı,
Olur olmaz yerde kahkahalar atmayı,
Normal olmamayı seviyorum.
Sadece canımın istediği şeyleri yapmayı,
Bazen düşünmediklerimi birden söylemeyi,
Bazen her şeyi yüzüme gözüme bulaştırmayı,
Öfkelerimi.. Kızınca küsmeyi…
Heyecanlarımı…
Bazıları hakketmediği halde, sevmeyi
İçimdeki çocuğu,
Beni seviyorum.
İyi ki varım… İyi ki ben “benim..”
Ne mutlu..! Çok mükemmel değilim,
Ama benden bir tane daha yok..!
Beni seven böyle sevsin.
Sevmeyene de zaten yol verdim, gitsin..!
Sevgiyi mutlak bir iyilikle, yücelikle birlikte düşünmek gibi evrensel bir hatamız var. Oysa bencil bencilce sever, zalim zalimce.
Toni Morrison'un da dediği gibi:
"Sevgi asla sevenden daha iyi değildir."