Erimiş kurşundu dileği, içinden döktü kalıbına,söyledi.
Sayfa 19 - Can YayınlarıKitabı okudu
Dertleşme, ki karnında kırtıklı, sivri uçlu taş gibi, yuvarlanmış oradan oraya yıllardır dert. Gelip kalbine dayanmış sonunda. Verdiği söz, ilmek olup geçmiş boynuna. Gün günden sıkışıyor düğüm.
Sayfa 19 - Can YayınlarıKitabı okudu
Seve o günden beri böyle sökük. Düğüme takılmış çile ipleri gibi.
Sayfa 19 - Can YayınlarıKitabı okudu
Ses etmesin ki onlara engel. Madem bu yer onlara ölüm yeri. Kendi toprağa canına düşman. Ses etmeyecek Seve.
Sayfa 20 - Can YayınlarıKitabı okudu
"Yüreği olanın olmalı sözü," diyor. "Parlamalı, taşmalı, sakınmasız olmalı ve düştüğü anda yakmalı yeri, heyhat. İnsan olan insan tutmalı sözünü. Yerden kalksın diye başı."
Sayfa 20 - Can YayınlarıKitabı okudu
Şehrin, herkesi alıp sarmaladığı yalanmış kuyruklusundan. Görmez, söylemezi, kendinden sayanmış o. Kalabalığını kuşanmış bir kara belaymış. Başka nesi var? Yetiyordu silkelemeye. Ayakları titreyeni tükürüp atıyordu. İçinde duramayanı, boğulanı,sağa sola çarpanı.
Sayfa 20 - Can YayınlarıKitabı okudu
Rahatın adı bile bir uzak düş olmuş, baş başa düşman.
Sayfa 21 - Can YayınlarıKitabı okudu
İnsanın muhtaçlığı sağken gömülmek gibiymiş.
Sayfa 22 - Can YayınlarıKitabı okudu
Ömürlerinde avuç açmayan, el etek öpmeyenin, sırt verip kadem basmayanın muhtaçlığı, çok daha ağır olurmuş ötekilerden.
Sayfa 22 - Can YayınlarıKitabı okudu
Özlemez mi insan hiç? Gidip bir göresi gelmez mi?
Sayfa 22 - Can YayınlarıKitabı okudu