Çevrem insan etiyle doluyken ne denli aptalsam, kendimle baş başa kaldığımda o kadar zekiydim. Ben sokağa çıktığımda herkesin tanrı olduğu bir dünyadaki tek ölümlüyken, kendimi kapattığım duvarların arasında o tanrıların tanrısıydım...
Her ne kadar bedenim durmaya alışkın olsa da zihnim öyle değildi. Beynim daima kalbimden hızlı atmıştı. Dolayısıyla onu sürekli meşgul tutmam gerekiyordu.