Dostoyevski , İnsancıklar adlı kitabında Varvara'ya şöyle sesleniyor ; "Güvercinim , benim iyi yürekli tesellim !”
Benim iyi yürekli tesellim! Hitabın güzelliğine bakar mısınız , kalbimi bıraktım.
Nilgün Marmara bir şiirinde eşi için "Yabancıların en yakınıydın sen" diyordu. Bir lisan , anlaşılamamanın kalbin en ağır yükü olduğunu daha nasıl anlatabilirdi ki?