Ben hiç büyümedim,baba.Hala kalbimde beş yaşlı çoçuğun ruhunu taşıyorum.Bak şimdi de gidiyorsun,ama bu gidiş diğerleri gibi değil.
Ölüyorsun, baba.Ölürken bile beni kendi sevginden mahrum eden sen ve onca sevgisizliğe rağmen seni yolcu eden ben.Şunu bilmeni isterim ki,asla seni suçlamıyorum artık.Çünki ilk haksızlığı ben yaptım kendime.Beni sevmeyeceğini bile-bile hiç vazgeçmedim.Hayatda en çok ne zaman yoruldun deseler babamın beni sevmesi için çabaladığım zaman derim.
Biliyormusun,baba en kötüsü ne?Ben senin beni sevmen için çabalarken sana dönüşmüşüm..
Ağlıyorum,baba duyuyormusun hıçkırıklarımı?
İlk ve son defa bana kızım demeden ölecek kadar acımasız olmana ağlıyorum,yaşanmadan ölen çoçukluğuma ağlıyorum,hep senden bir şefkat beklerken yüzüme yediğim tokata ağlıyorum,en çokta ilk yaram sen olduğun için ağlıyorum...