Gençlik zaten ilerlemiş yaşın haline hep küçümseyerek bakar!
Bir zamanlar ben, Chuang Tzu, rüyamda oradan oraya uçan bir kelebek olduğumu gördüm. Yalnızca kelebek olduğumun bilincindeydim. İnsan olarak kişiliğimin bilincinde değildim. Birdenbire uyandım, işte orada kendim olarak yatıyordum. Şimdi bilemiyorum, ben kelebek olduğunu gören bir insan mıydım, yoksa şimdi insan olduğunu gören bir kelebek miyim?
Uğrunda mücadele ettiğim, sabahlara kadar kandil yaktığım şeyler, beni hayal kırıklığına uğratmıştı. Başarı... Onu hor görüyordum. Ün... Soğumuş küldü benim için. Toplum, rıhtımla başkasaradaki ayak takımının ve pisliğin üzerinde yaşayan kadınlar ve erkekler... Onların sevimsiz zihinsel sıradanlığı karşısında şaşkına dönüyordum. Kadın aşkı... O da diğerleri gibiydi. Para... Aynı anda ancak tek bir yatakta yatabilirdim. Günde sadece bir tane yiyebileceğime göre, yüz bifteklik bir gelirin ne önemi vardı? Sanat, kültür... Biyolojinin demirden gerçekleri karşısında, ne kadar gülünç şeylerdi bunlar... Böyle şeyleri temsil edenlerse, sadece daha da gülünçtü.
Ama şimdi, ortada aşırı derecede çalışmış bir beyin yoktu. Aksine, bütün bildiğim hiç çalışmayan bir beynin uyuşukluğuydu. Asıl sorun da buydu zaten. Beynim öylesine canlanmış, öylesine dirilmiş, kitapların önüne serdiği yeni dünyaların mucizeleriyle öylesine hızlanmıştı ki, şimdi hareketsizliğin ve uyuşukluğun verdiği sefaletin acısını çekiyordu.
Bilginin giysisinin, sadece kenarına dokunduğumu fark edecek kadar çok şey öğrenmiştim kitaplardan. Ben yine de yükseklerde yaşıyordum. Uyanık olduğum saatleri, hatta uykuda olmam gereken saatlerin çoğunu, okumakla geçiriyordum.