GURBETÇİ ŞÂİR SERVET YÜKSEL'İN DUYGU SÜZGECİNDEN SÜZÜLEN ŞİİRLER
M. NİHAT MALKOÇ
“Aman ha, gönül kırıp; kırılmaya değer mi?
Boş şeylerin peşinde yorulmaya değer mi?
Ne kaldı elimizde baharından, yazından?...
Bu dünya çiçek olsa derilmeye değer mi?”
(“Değer mi?”- Servet YÜKSEL)
Gönül telimizi
Dün gece kim bilir kaç tane annenin ciğeri yandı? Kaç babanın demir bir el söktü yüreğini? Kaç kadın sevdiğini uğurladı yanağından usul usul süzülen göz yaşlarıyla? Kaç çocuk eksik kaldı? Kaç kişi bundan sonra yarım yamalak devam edecek hayatına? Duyduğum da bir kor düştü sanki yüreğime, dedim ki kendi kendime annesi, babası, eşi, sevgilisi, abisi, kardeşi, evlatları ne haldedir şimdi bu fidanların? Ve tüm bu acı yetmezmiş gibi buna sebep olanların çıkıp pişkin pişkin tavırlar sergilemelerine, hiçbir şey olmamış gibi hayatlarına devam etmelerine, siz böyle yaparsanız işte böyle olur gibi davranmalarına dayanmak zorunda kalıyoruz. Bütün gece bir damla uyku girmedi gözüme, saçma ama bizim evin telefonu çalacak gibi bekledim. Bir iyi haber, tutunulacak bir dal aradım ama sabah gördüm ki o kadar cana rağmen dünya aynı dünya. İnsanlar hala çıkar peşinde, insanları uyutmaya çalışan baştakiler, uyutulmaya can atan yönetilenler, canımız yandı durum budur demekten bile korkan gazeteler, yayın akışlarını bile değiştirmeyen kanallar, sessiz sedasız insanlar.. Bu düzen ne zaman değişir bilmem ama aydı işte yeni bir gün daha..