Seneca diyordu ki:
"Kötülük etmeyi istememek başka, bilmemek başkadır."
“Aradan geçen yıllar bizleri farklı insanlar yapmıştı. Zaman içinde hiç kimse aynı kişi olamazdı. Evliliklerde de böyleydi bu. İnsanlar biriyle evleniyor ve bir süre sonra zamanın değiştirdiği, bambaşka bir adam ya da kadın yaptığı o kişiyle hayatlarını geçirmek zorunda kalıyorlar.”
Sayfa 173Kitabı okudu
Aslında nereye gittiğimin hiçbir önemi yoktu. Her yere içimdeki karanlığı taşıyacaktım. Artık eskisi gibi olmam mümkün değildi.
Sayfa 121Kitabı okuyor
Bir daha hiç kimse bana öyle seslenmedi.
Sayfa 107Kitabı okuyor
Hepsi geçmişe yönelik.Hiç geleceğe ait bir hayalin yok mu senin?
Sayfa 86Kitabı okuyor
Adama “Doğduğum yerde ölmek isterdim” dedim. “Oradan hiç ayrılmayıp doğduğum evde, o sokakta, o tanıdık bildik insanlar arasında ömür sürer, sonra da huzur içinde ortalıktan kaybolurdum. Eğer daha adil bir ülke olsaydık, eğer bu kadar işkence, yolsuzluk, vahşet, yalan sarmasaydı ortalığı… Eğer politikacılar bu kadar iğrenç olmasalardı…”
Sayfa 84Kitabı okuyor
İntikamın bile bir düzeyi vardı;alçakça olmamalıydı.
Sayfa 84Kitabı okuyor
Arkasından bakakaldım.Aşık olmuştum.Adı Filiz’di.
Sayfa 75Kitabı okuyor
... Çünkü insanları konuşarak tanıyamazsınız. Konuşmak, canlı yaratıklar arasındaki en etkisiz iletişim aracı. Dil yalan söylüyor, olanları çarpıtıyor, insanlığın hiç bıkıp usanmadığı klişeleri tekrarlıyor. Bu yüzden, insanları dinlemek onları anlamak için yeterli değil.
Seneca: Kötülük etmeyi istememek başka, bilmemek başkadır.
Aslında nereye gittiğimin hiçbir önemi yoktu. Her yere içimdeki karanlığı taşıyacaktım.
Ziyan olmuş bir yaşamın arkasından ağıt yakıyordum ve ileriye dönük hiçbir şey söylemiyordum..
Atak geldiği zaman ne yapacağını bilemiyor ve eski Volvo'ya atlayıp bir an önce şehir dışına çıkmaktan ve o insansız yollarda deli gibi gaza basmaktan başka bir ferahlama yolu bulamıyordu.
Sayıklar gibi inleyip duruyor, bir yandan da öldürülmüş geyiklere ağıt yakan eski Anadolu türkülerinin dizelerini hatırlıyordu. Geyiğin dizlerine inen kandan, gözüne dolan karıncalardan söz ediyordu bir türkü. Sonra da "Kaç kuzulu ceylan, yad avcı geldi "