Garipsediğim bu dünyada, içimde kırılmamış tek bir pencere kalmamışken, onarılmaya ihtiyaç duyduğum zamanlar oldu. Onarılmak ve hiçbir suç işlemediğim halde 19. Yüzyıl Amerikasında bir siyahiymişim gibi bağışlanmak istedim. Kimden ve neden, bilmiyorum. Tuhaftır ki tam da böyle bir anda dünyaya alışmadığım, alışamayacağım düşüncesiyle uzak ve bilmediğim yerlere gitme özlemiyle dolup taştım. Yalnızdım ve neredeyse kimsesizdim. Bir başına ve aylak da denilebilirdi.
Gitmek, artık gidilebilecek yer kalmayıncaya dek süren bir arzudur. Giderken, bunu siz de hissedersiniz. 72. Enlemde Grönland Kuzey buz Denizinde yalnızdım. En güneyde Afrika Cape of Good Hope'da da yalnızdım.
Sonra birgün, ki bu görece olarak uzun sayılabilecek bir zaman, yaklaşık 5 yıl, içimdeki taşlar yerinden oynamaya başladı yeniden. Dengeler değişti. Değişmek istedi. Birileri dokunmaya başladı. Birileri dengeleri değiştirmeye karar vermişti. Buna karar verirken ürkek ve çekingendi. Kararsızdı. Belki biraz da korkmuştu.
Neden olmasın dedi? Soru sormayı öğrenmiş bir çocuk telaşı vardı muhtemelen üzerinde. Neden olmasın?Ben, neden olmasın dediği yerde eve ekmek götürmek istedim. Saksıda çiçek büyütmek istedim. Çocuk sesleri ve şen kahkahalar duymak istedim.
Şimdi Ahmet Arif'in durduğu yerde duruyorum.
"Bir umudum sende. Anlıyor musun?"
•Gizem
BUNDAN BÖYLE YANAN SEVDAM
Kalbimin sebebi ne böyle?
Söyle neden bu böyle?
Ah hep aşk diye,
Dillerim, dudaklarım, dudakların,
Hep ortak bir aşka,
Sarhoş olmak isterse,
Kader neden bu kadar nazlı sevgili?
