Karşılık beklediğimden değil belki ama ona dair her şeyi en ince detayına kadar düşündüğüm birinin bana yaptığı düşüncesizliği sindiremiyorum. İnsanı bu kadar kıran bi his yok... ❄️
Sorun buydu. Suyu berraklaştırmaya çalışırken bulandırmak. Herkes arıyor, ama daha karışık, daha aykırı, daha bulanık şeyler buluyor, aradığından uzağa düşüyordu...
Belkide tükenmişimdir... Bişeyler için uğraşacak çabayı kendimde bulamıyorumdur. Benim de emek vermeden güzel giden şeylere ihtiyacım vardır. Hep ben yorulmak istemiyorumdur. Yeniden inanmaya ihtiyacım vardır. Beni bana geri vermek istiyorumdur...
Neresi benim yerim bilmiyorum.
Nerede durmalıyım, nereye gitmeliyim bilmiyorum.
Sanki herkesin bir yeri varmış, herkes sığmış bu dünya'ya bir ben ait olduğum yeri bulamamışım.
Bir ben sığamamışım gibi hissediyorum...
Ne çok şey öğretir hayat bize ; en çok da direnmeyi, bazen alışmayı, bazen de umursamamayı, bazen bağıra bağıra susmayı, kendine yaslanmayı, kimseye güvenmemeyi, dik durmayı... Kalabalığın "güzelliğini" yalnızlığın "gücünü" ama en çok herkese 'hiçkimse olarak bakabilmeyi' ve son olarak da.. "bu da geçer yahu" diyebilmeyi...