Sinem
@birrbibliyofil
Sınıf öğretmenliği
KAÜ
19 okur puanı
Kasım 2023 tarihinde katıldı
Şu anda okuduğu kitaplar
Okuma Hedefleri
"Gelin, benim dostlarım,
Çok geç değildir henüz yeni bir dünya aramak için...
çünkü benim amacım
Ölünceye kadar yelken açmaktır ötesine gün batımının... ve
Eski günlerdeki gücümüz olmasa da artık
O yeri göğü titreten, biz yine de biziz;
Hâlâ mangal gibi yüreğimiz var,
Zaman ve kader yıpratsa da bizi, irademiz kuvvetli
Çabalamak, araştırmak, bulmak ve pes etmemek için."
"Derinlemesine yaşamak ve hayatın ve hayatın iliğini emmek istiyordum!"
"Ah ben! Ah hayat! Yinelenip duran soruların,
Uçsuz bucaksız vefasızlar silsilesinin,
Aptallarla dolu şehirlerin...
Ortasında ne faydası var, ah ben, ah hayat?
Cevap
Yaşıyorsun işte - Hayat var, hüviyet de öyle,
Zorlu oyun devam ediyor, belki sen de katılırsın bir dizeyle."
Okur Takip Önerileri
Tıp, hukuk, bankacılık bunlar hayatı sürdürmek için gereklidir. Peki ya şiir, romantizm, aşk, güzellik? Bunlar ise uğruna hayatta kaldığımız şeylerdir!
"Carpe Diem," diye fısıldadı Keating. "Anı yaşayın. Hayatlarınızı olağanüstü kılın."
"Bir gün, inanması zor olsa da, hepimiz nefes alıp vermez olacak, soğuyacak ve öleceğiz!"
"Topla gül goncalarını toplayabiliyorken,
Zaman akıp gidiyor:
Aynı çiçek sana bugün gülümserken,
Yarın solup gidiyor."
Sol Ayağım
Kitap hakkında öncelikle değinilecek yer neresi diye sorulursa bence annelerin fedakarlığı denilmeli. Christy ne zaman umutsuzluğa kapılsa ilk önce annesi arkasında durdu. Annelerimizin ne kadar önemli olduğunu anladığımız bir örnek olmuş.
Kitaba içerik olarak bakıldığında yazarın anlatımıyla yaşadığı tüm olayları içimde yaşamış oldum.Yazarın yalnızlığı içine kapanıklığı ve yaşadığı buhran bence en iyi şekilde okuyucuya -en azından bana- aktarılmış.
Ayrıca Christy'nin asla pes etmemesi ne olursa olsun yeni bir uğraş araması, sürekli okuması o halde bile bunu yapması ne kadar az sükrettiğimi ve bazı şeyleri ertelememem gerektiğini hatırlattı.
Sol Ayağım
Oysa sevmeyi ve sevilmeyi öyle çok istiyordum ki...
Etrafımdaki duvarlar hâlâ yüksek sayılırdı ama ben onları birer birer aşıyordum.
Birden, bunca zamandır kör olduğumu, benim acılarımın diğer insanlarının acıları yanında hiç kaldığını hissetmeye başladım.
Artık ağlamıyordum, gözyaşlarının verdiği rahatlığı bile yaşayamıyordum. Bütün acı içimdeydi.
Her geçen gün biraz daha umutsuzluğa kapılıyordum.
Kıstırılmıştım, önüm kesilmişti, hapsolmuştum. Hayal kırıklığıyla sonuçlanan çabalar ve küçük dar düşünceler dışında hiçbir şeyim kalmamıştı.