Erdal ..
Mamak Askeri Cezaevi'nde idam hükümlüsü bir gencin, Erdal Eren'in son fotoğraflarını çekmiştim yıllar önce.
Yarım saat kadar yanında kalıp, koşullar elverdiğince konuşup, yaklaşık 2 'makara' fotoğraflayıp ayrılmıştım oradan.
Deklanşöre son defa basıp, parmaklıklar arasından 'sessiz sitemsiz' bakışını dondurduğum o günün gece yarısında
yanarak öle 129 kadın işçinin bize armağanı içinin boşaltılmasına ve sömürülmesine izin vermeyin!!!!
ekmek ve gül
Yürüyoruz yürüyoruz, günün aydınlığında
Donuk fabrika bacalarına, yoksul mutfaklara
Çarpıyor sesimiz ve birden parlayan
Bir ışık gibi ulaşıyor insanlara
"Ekmek ve gül! Ekmek ve gül!"
Yürüyoruz yürüyoruz, erkekler için de
"Bundan Üç dört yıl önce USA'da dünya spastikler olimpiyatı düzenleniyor.
Yüz metre yarışı; Down Sendromlu koşucular... Yarış başladığında
koşuculardan birinin ayağı takılıyor, düşüyor ve acıyla bağırmaya başlıyor.
Çok ilginç bir şey oluyor, diğer zihinsel engelli koşucular geriye
dönüyorlar ve düşen atleti kaldırıyorlar. Down Sendromlu bir kız, oğlanı
öpüyor: 'Bu onu iyileştirir' diyor. Kollarına girip teselli ediyorlar ve hep
beraber yürüyerek yarış çizgisini geçiyorlar.
Bize, 'başarı başarı' diye öğrettikleri şey belki de başarı değildir. Hani
şu eğitimler var ya, Amerikalılar'ın tüm üçüncü dünya ülkelerine
sattıkları... 'Birilerini modelle, onun yaptıklarını yap, sen de
başarırsın'... Acaba birbirini hırsla geçmeye çalışan bizler mi daha
insanız, yoksa düşen arkadaşlarını kaldırmaya çalışan engelliler mi? Belki
de o engelliler bizden daha gerçek bir hayatı yaşıyorlar. Biz, çok sahte,
tüketime ve birbirini ezmeye dayalı bir hayatı yaşıyoruz. Bize öğrettikleri
hayat, baştan sona sahtedir."
"Hayatı size Amerikan filmlerinin öğrettiği gibi yaşarsanız bittiniz. Çünkü
tüketmezseniz varolamazsınız ve o kültürde fiziksel özellikler her şeyin
önündedir."
Ahmet Şerif Izgören
Bir veda mesajı da Pertevniyal öğrencilerinden:
Öyle bir gülümseyin ki sıcaklığınız güneşi kıskandırsın!
“İnsanız. Doğamız gereği başka insanlarda buluyoruz insanlığımızı. Başka insanlarla tamam oluyor noksanlarımız. Mutluluk hep birlikte güldüğümüzde ısıtabiliyor kalbimizi tam anlamıyla. Lakin, hep beraber üzülürsek o vakit hissediyoruz hüznü
BİR DE UTANMADAN SORUYOR !
"Neden Suriye'deki savaşın içinde kalmış kadınlara çocuklara bebeklere masumlara yardım ediyorsunuz?"diye..
Cevap basit kardeşim !
- Çünkü biz İNSANIZ
Kim idim? Şimdi kimim? Bilmiyorum... Hiç okumayacağım kitapları okur, hiç dinlemeyeceğim şarkıları dinler oldum. Bunlar hep klişe belki de... Bir yandan istemiyorum böyle olmak, sıradanlaşmak... Ama neticede insanız hepimiz ve bizi yaratan bir. Biz neden bir olmayalım ki, kim ne derse desin şimdi, kim alay ederse etsin, ben duygu yüklü satırları alay edilesi bulmuyorum, popüler olduğu için onları yazanlara değil sözüm, zaten onlar kirletiyor bu temiz cümleleri, neyse ne, farklı olduğumu düşünmenizi sizin kadar istemiyorum, ben sıradan biriyim ve sıradan biri dedikleriniz ne kadar samimiyse ben de o kadar samimiyim.
"Bu ne biliyor musun?
Hayatına neredeyse eksiksiz devam eden bir kadının yüzleşmesi bu.
Bir anda bir adamın gelip tüm boşlukları doldurması
ve sonra çekip gitmesi.