Şiddetli ani rüzgarları, bardaktan boşanırcasına yağan yağmurları, kemikleri zangırdatan gök gürültüleri, bir anlığına her şeyi devasa ve parlak mavi bir cam kasenin içindeymiş gibi gösteren ya da gökyüzünü cennet'e doğru yarıp açmaya çalışırmış gibi yukarıda çatal çatal yayılan veya birdenbire, hem de epey yakınlarda çakıp ormandaki veya bir tarlanın kıyısındaki ağaçları dumanları tüter halde bırakan şimşekleriyle bahar ve yaz fırtınaları hem dehşet, hem de heyecan vericiydi.
"Bazen başka insanlardan tamamen yoksun görünen böyle bir dünyada yapayalnız olmaktan kaynaklanan derin bir hüzün hissi duyuyordu. Arada sırada, bir şey olacağına ve kendisinin bu şeyi bilmesine ya da anlamasına izin verilmeyeceğine dair anlık bir korkuya kapılıyordu. Belki de ölümdü bu, ölüm korkusuydu. Beklentisiydi. Neredeyse insana musallat olan bir ürpertiydi. Jane böyle durumlarda ağlamasına aglardi ama her nedense gözyaşları bir türlü gelmiyordu, sanki keder duygusunun ifadesi onu terk etmiş, bunu ifade etme becerisi zihninin ve yüreğinin çok derin yerlerine gömülmüştü. Jane bunun iyice yerleşmesine izin vermişti çünkü belki böylece mucizevi bir şekilde iyi huylu huylu sakin bir ur gibi küçülüp
büzülüp yok olurdu. Ama olmamıştı. "
Sayfa 296 - Kafka yayıneviKitabı okudu
O ilk kuşları aldığımda onları niye aldığımı sormuştun, dedi.
Hatırlıyorum, yalnız olduğun için.
Öyleydim ama aslında onları aldım, çünkü güzeller, çünkü tuhaflar.